Haalt ie het of haalt ie het niet?

Bij het omstreden RTL 4-programma ’24 uur tussen leven en dood’ was het nog erger: de 35 camera’s waren onzichtbaar. Er lagen flyers bij de ingang en de aardige meneer in het wit bleek helemaal geen broeder of dokter, maar een productieassistent. In een crisissituatie ben je vast met elke blijk van aandacht blij, moeten ze gedacht hebben.

Het is wachten op de tv-show ‘Haalt ie het of haalt ie het niet?!’, waarin je via je afstandsbediening kunt kiezen welke patiënt een auto-ongeluk, hartstilstand of hersenbloeding krijgt, waarbij we door middel van het sturen van sms’jes voor een verpleegkundige, arts of medicijnen sparen en bonuspunten kunnen inzetten om het morfinepompje in werking te stellen. Of gaan we voor de Hang Yourselfshow? Waarin de suïcidale patiënt met de origineelste depressieve antwoorden de finale kan halen en de winnaar live en in slow motion zijn zo gewenste dood gratis krijgt aangeboden.

Tegen de Live Endoscopieshow kunnen we zeker geen nee zeggen, onder luid trommelgeroffel  gaan we vanuit onze luie stoel via de endeldarm op reis naar de dunne darm. Er kan interactief gegokt worden, een poliep brengt 50 euro op, een tumor 100 euro en als deze kwaadaardig blijkt te zijn wordt automatisch de verdubbelaar ingezet.

Dat die ene directeur aan het Korsakovsyndroom leed, de pastoor ontremd was vanwege een hersentumor en de begrafenisondernemer terminaal was… het kostte me geen enkele moeite om dit voor me te houden. Moeilijker werd het als aardige politieagenten navraag deden over een slachtoffer van een vechtpartij, lastiger werd het als brutale journalisten tot aan de balie doordrongen om informatie los te peuteren.

Maar we hebben toch allemaal ooit bij diplomering deze eed afgelegd:
Ik beloof dat ik geheim zal houden al hetgeen mij in de uitoefening van het beroep als verpleegkundige als geheim is toevertrouwd of wat daarbij als geheim te mijner kennis is gekomen of waarvan ik het vertrouwelijk karakter moet begrijpen.

De pijn, de ontreddering, het verdriet van een patiënt, dat kwetsbare, dat is zo intiem en privé. Op dat soort momenten bewaak jij als verpleegkundige de waardigheid van de patiënt. En moeten we hem of haar beschermen tegen opdringerige media. Dus beste collega’s, jaag die hijgerige journalisten en cameraploegen uit je ziekenhuis en jaag artsen die denken op auditie te zijn bij ER op de kast. Elke patiënt heeft recht op privacy.

Marcellino Bogers (1957) is van huis uit psychiatrisch verpleegkundige, maar tegenwoordig mede-eigenaar/congresontwikkelaar bij MetZorg, cabaretier en dagvoorzitter op verschillende events. Hij is auteur van het boek Humor als verpleegkundige interventie. www.congressenmetzorg.nl