Herinneringen

Zo vormde die plek een punt waar familie en vrienden langs konden gaan om de overledene te herdenken. In de afgelopen jaren zie je deze herdenkingsmonumenten ook meer langs de Nederlandse wegen. Soms worden de tekens na enkele maanden door de gemeente of provincie verwijderd, soms blijven ze jaren staan. Veel mensen hechten er aan om op een speciale plek overledenen te gedenken.

Ik ben deze week twee keer in de dienst tegengekomen dat familieleden een tatoeage hadden laten zetten als herinnering aan een familielid. Een fraai gestileerde letter van de voornaam van een broer, of een orchidee op het schouderblad. In beide gevallen zijn de tatoeages al geplaatst toen het familielid nog leefde. ‘Ik vind dat heel gaaf’ was de reactie van een van hen. Maar er wordt soms ook gekozen voor andere tekens.

Zo zag ik vorig jaar een tatoeage op de bovenarm van een vader. Hij had de naam van zijn zoon laten plaatsen boven Koreaanse lettertekens. Op mijn vraag wat die tekens inhielden, zei hij: ‘De tekens staan voor de vijfde doelstelling van taekwondo: enorme geestkracht. Die geestkracht kenmerkt mijn zoon, en dat is ook de manier waarop ik hem wil herinneren!’

Natuurlijk is het plaatsen van een tatoeage slechts een van de manieren om aan iemand herinnerd te worden. Ik merk wel dat één ieder daar zijn eigen manier voor heeft. Toevallig sprak ik deze week met iemand over herinneren en gedenken, en zij zei: ‘Ik heb mijn herinneringen aan de binnenkant van mijn lijf getatoeëerd, en dat is voor mij de beste plaats!’

Anderen plaatsen een kaars bij een foto, planten een boom in de tuin, of  gaan op de sterfdag van een geliefde iets speciaals doen wat zij samen altijd deden. Allemaal om de gedachte aan een dierbare levend te houden. Ik vind een tatoeage daar een mooi, eigentijds voorbeeld van. Het is een blijvend, tastbaar bewijs dat iemand deel van je leven heeft uitgemaakt. Of ik er ooit een zou laten zetten? Misschien…