Hou vol

Wat is hier aan de hand? Moet de emmer eerst altijd overlopen voordat politiek Den Haag inziet dat er situaties in de hulpverlening zijn die niet door de beugel kunnen? Welnu, welkom in de zorg. En niet alleen de psychiatrische zorgverlening. Dit is een uitstekende blik in de toekomst van de Nederlandse gezondheidszorg in zeg – pak em beet – 2020. Ik voorspel dat dergelijke mensonterende toestanden dan geen incidenten meer zullen zijn, maar de keiharde dagelijkse werkelijkheid in de hulpverlening.

Er is geen verpleegkundige in Nederland die opkijkt van deze Brandon-achtige situaties. Er is er trouwens ook geen één die dit goedkeurt, laten we dat ook zeggen. Maar wat moet je doen als je met z’n tweeën op een groep van 35 cliënten of patiënten staat? Wat moet je doen als je dag in dag uit de meest zware cliënten in bedwang moet houden en er niet één maar misschien wel drie door het lint gaan? Dan sta je daar met je goede gedrag, je morele verstand en je liefde voor het vak. Laat staan dat je ook nog volgens protocol moet werken, tig screeningslijsten moet doorworstelen, geen fouten mag maken tijdens het uitzetten van de medicijnen en oh ja, het is ook wel fijn als iedereen er fris gewassen bij zit. Dan is het toch wel erg prettig als je een cliënt tegen jezelf, zichzelf en anderen kunt beschermen door deze vast te binden, of liever gezegd te fixeren. Dan weet je tenminste zeker dat niemand gevaar loopt. Ook al zegt een stemmetje ergens in je achterhoofd dat dit eigenlijk niet kan. Maar jij hebt weer een dag in de zorg overleefd. En daar hoor je niemand over. Sterker nog, je krijgt nog een trap na, van de media en consorten. Staatssecretaris Marlies Veldhuijzen-van Zanten-Hyllner snapt het wel en roept dat de zorg (in dit geval voor Brandon) aan de normen voldoet. Wat overigens ook de mening is van de Inspectie. Maar over welke normen hebben we het hier eigenlijk?

Als verpleegkundige roep je al jaren om bijscholing, schreeuw je over de hoge werkdruk en laag opgeleide collega’s. Je roept om meer handen aan het bed. Je roept om verlossing, om begrip, om gehoord te worden. Er gebeurt niets. En dan is daar het verhaal van Brandon die alleen in bedwang gehouden kan worden door vier stevige uitsmijters, of anders gewoon moet worden vastgebonden. En de politiek wordt wakker. Binnen een paar weken krijgt hij zelfs een eigen aangepaste woning. Nursingblogger Jos Kaldenhoven kwam met voorbeelden uit de praktijk die niet breed worden uitgemeten in de media, maar waar de politiek volgens hem ook eens oog voor zou moeten hebben. ‘In de zorg wordt op grote schaal geleden’, zegt hij. Hou vol alsjeblieft, want de bezuinigingen komen er ook nog eens aan en 2020 is niet zo ver meer weg. Hou vol en blijf roepen en schreeuwen om betere normen in de zorg en meer handen aan het bed. Film die wantoestanden en wees gewoon brutaal. Schijnbaar is dat nodig om wat in beweging te krijgen. Hou vol, want als verpleegkundigen de moed verliezen is de Nederlandse gezondheidszorg reddeloos verloren.