Huiselijk geweld

Er valt in ons vak heel wat te observeren. Naast huidskleur, ademhaling, algehele toestand van de patiënt en vitale functies moeten we ook het gedrag van mensen observeren. Maakt moeder wel genoeg contact met haar kind, en wat kunnen we doen om dit te verbeteren? Hoe reageert het kind op zijn moeder? Wat is volgens algemene maatstaven normaal en wat niet. Als een kind van een commode valt en het heeft geen botbreuken dan is dat ‘normaal’. Als de toedracht onduidelijk is en het kind heeft botbreuken dan moeten de alarmbellen gaan rinkelen.

Moeders die keer op keer met hun ‘zieke’ kinderen op de spoedeisende hulp komen en waar de dokters maar niets reeëls kunnen vinden…Worden die kinderen ingedeeld bij de groep ‘moeilijk opvoedbaar’ of ‘huilbaby’, of moet er nog meer dan anders geobserveerd worden omdat we wellicht iets missen? Of speelt er misschien Münchhausen by proxy?

Wat dat betreft moeten dokters soms ook een blind vertrouwen in ons zusters hebben. Want wij maken onze patiënten dag en nacht mee, in de stilte voor de nacht waarin het verdriet vaak geuit wordt, maar ook in alle hectiek van de dag, als er minder ruimte is om bij alles stil te staan. Onze voelsprieten staan altijd uit, en naast protocollen en alles om ons observatievermogen te helpen komt het toch vooral neer op de ogen, de neus, de voelsprieten van het ‘niet-pluis’ gevoel. En natuurlijk op meewerkende dokters, want zoals ik al eerder in een blog beschreef: dat onverklaarbare ‘niet-pluis’ gevoel moet menig dokter tot waanzin gebracht hebben.

Op nursing.nl lees ik dat verpleegkundigen huiselijk geweld niet meteen herkennen en dat het meer voorkomt dan tot nu toe in kaart gebracht is. Laat ons observatievermogen ons dan in de steek? Of is het gewoon niet zo makkelijk om mishandeling te herkennen?