Leuren met de patiënt

Een paar weken terug werd mevrouw De Jong van 81 jaar bij mij op de afdeling opgenomen met een armfractuur. Ze kwam van een revalidatie-afdeling in een verpleeghuis. Door haar gedragsproblemen was ze daar niet te hanteren en werd daarom overgeplaatst naar onze opname-afdeling ouderenpsychiatrie. De gedragsproblemen van mevrouw uitten zich in veel angst. Ze was vroeger in een jappenkamp gedetineerd, samen met haar moeder. Om haar stil te houden hield haar moeder een kussen op het hoofd van de dochter. Hier had mevrouw een flink trauma aan overgehouden; vooral ‘s nachts kwam er veel angst naar boven hetgeen zich uitte in roepen en gillen. Het liefst had mevrouw De Jong de hele nacht een verpleegkundige naast haar bed, wat uiteraard niet mogelijk was.

Door een onduidelijke overdracht belandde mevrouw aan de open kant, wat inhoudt dat iemand naar huis toe werkt. Zelfstandigheid wordt hier gestimuleerd. Al gauw bleek ze echter veel hulp te vragen, mede door haar lichamelijke beperkingen, en daarbij stelde ze zich ook zeer afhankelijk op bij elke handeling. Ze belandde uiteindelijk op de unit waar ik werk, waar er meer hulp en aandacht voor is.

Ik zag een letterlijk om hulp schreeuwende, zeer angstige, claimende oudere dame, die ook nog eens een armfractuur en gigantisch dikke benen had. Verder was ze kortademig, en moest ze aan de zuurstof. De arts kwam vertellen dat ze een long- en een baarmoedercarcinoom had in een vergevorderd stadium. Dit stond vreemd genoeg niet in de overdracht.

Nou kunnen wij op somatisch vlak vrij veel bieden. Alle voorbehouden handelingen komen voorbij, en palliatieve zorg is ons ook niet vreemd. Maar deze patiënt hoorde onderhand in een hospice thuis, waar ze door haar psychische problematiek weer niet terecht kon. Revalideren in het verpleeghuis was om dezelfde reden niet mogelijk en voor het algemeen ziekenhuis had mevrouw ook geen indicatie omdat op dat moment haar somatische toestand stabiel was.

We hebben mevrouw geholpen waar we konden, maar uiteindelijk ging het somatisch zo slecht dat ze steeds collabeerde met daar bovenop nog een pneumonie. Mevrouw draaide ook steeds zelf de zuurstof omhoog. Uiteindelijk is ze toch ingestuurd naar het ziekenhuis waar ze na een paar dagen is overleden.

Wat is er in de allerlaatste fase van haar leven veel met mevrouw De Jong gesjouwd. Eerst in het verpleeghuis, toen op mijn afdeling op twee verschillende units en daarna naar het ziekenhuis. En dat nog niet eens in een week tijd. Wat erg! Volgens mij was het echter niet anders mogelijk. Ik zie de familie die nog wat spullen komt halen en weet niet goed wat te zeggen.

Herken je je in deze casus? Heb jij ook wel eens zoiets meegemaakt?