Meer geld en aandacht voor palliatieve zorg

Het kabinet trekt 8 miljoen euro extra uit voor de palliatieve zorg. Een deel wordt besteed aan de implementatie van het kwaliteitskader palliatieve zorg.

Dit schrijft minister De Jonge van VWS in een kamerbrief.  De extra 8 miljoen euro wordt onder andere besteed aan de implementatie van het kwaliteitskader palliatieve zorg, dat voor alle professionals in de zorg zal gelden, zoals verpleegkundigen. Het kader geeft aan wat goede palliatieve zorg inhoudt. Het komt bijvoorbeeld steeds vaker voor dat een palliatief team in het ziekenhuis beschikbaar is om advies en begeleiding te bieden bij klinische patiënten. Hugo de Jonge juicht deze ontwikkelingen toe.

Om te zorgen dat organisaties in de palliatieve zorg hun activiteiten beter coördineren, is de coöperatie Palliatieve zorg Nederland opgericht. De basis van die activiteiten is het kwaliteitskader. Een groot deel van het extra geld wordt gebruikt voor het programma Palliantie van ZonMw en aan de ophoging van het budget van de regeling Palliatieve terminale zorg waarmee de financiële armslag van hospices en de inzet van vrijwilligers wordt vergroot. De Jonge wil verder dat er op het gebied van kinderpalliatieve zorg een landelijk dekkend netwerk van kindercomfortteams komt.

Ook wil minister De Jonge graag dat er meer bekendheid komt over palliatieve zorg bij professionals en het bredere publiek. Veel mensen weten niet dat extra zorg en ondersteuning mogelijk is vanaf het moment dat ze te horen krijgen dat ze niet beter kunnen worden. Ook denken veel mensen dat palliatieve zorg alleen gaat over de zorg in de laatste paar dagen voor het overlijden en slechts medische zorg bevat. Daarom wordt een communicatieaanpak opgesteld. De Jonge schrijft in de Kamerbrief over de verbetering van de palliatieve zorg: ‘Ik wil dat de term palliatieve zorg bekender wordt en – misschien nog wel belangrijker – dat waar het voor staat bekender wordt bij mensen. Ik wil voorkomen dat mensen dan met ‘lege handen naar huis worden gestuurd’, niet weten waar ze terecht kunnen of onnodig toch maar doorbehandeld worden.’