Nederlands kampioen verzorgende ig bekend

Gefeliciteerd!

‘Dankjewel, ik ben nog volop aan het nagenieten. Ik kan best onzeker zijn over wat ik doe, en ben van nature vrij bescheiden. Door deze wedstrijd te winnen, is dat toch een soort bevestiging dat ik het best kan. “Nu niet meer onzeker zijn, hoor”, zeggen mensen tegen me.’

Wat moest je tijdens deze wedstrijd doen?

‘Van tevoren waren er een paar casussen bekend, bijvoorbeeld dat ik vitale functies bij een cliënt moest checken. Het bloeddruk meten met de hand had ik bijvoorbeeld al geoefend op school. Ook was er een onverwachte situatie. Een mevrouw moest onderzoeken ondergaan, en die informatie moest ik aan haar uitleggen. Ondertussen viel ze een beetje weg, dus ik vroeg of het wel goed ging. Toen ik me omdraaide viel ze bijna uit bed, en uiteindelijk moest ik zuurstof toedienen en berekenen hoeveel. De jury kijkt constant met je mee hoe je het doet, maar daar merkte ik niet veel van. Ik ging helemaal in de casus op en was best tevreden over hoe het ging.’

Waar was je minder tevreden over?

‘Ik moest ook de zoon van een cliënt inlichten over haar situatie, en toen ik hem opbelde bleek hij Engels te spreken.  Mijn Engels is niet zo goed, dus daar schrok ik best van. De jury zei ook dat dat het enige moment was waarbij ik niet heel zelfverzekerd overkwam. Maar gelukkig heb ik me er doorheen geslagen.’

Waarom koos de jury jou als de beste?

‘Dat is lastig om te zeggen, omdat ik niet weet hoe de anderen het deden en het juryrapport moet ik nog krijgen. Maar ik denk dat het helpt dat ik heel erg mensgericht ben. Ik werk vanuit de houding: wat kan ik voor u doen, en wat wilt u graag dat ik voor u doe? In plaats van: de dokter heeft dit gezegd, dus ga ik dit doen. Door mijn stage in de gehandicaptenzorg heb ik ook geleerd om me zoveel mogelijk in de cliënt te verplaatsen. Hoe zou ík erbij willen lopen? Wat zou ik willen? Vanuit die vraag benader ik de cliënt.’

Hoe was het moment toen ze zeiden dat je had gewonnen?

‘Heel vreemd, want eerst werd mijn naam omgeroepen, maar wist ik nog niet op welke plaats ik was geëindigd. Ik heb videobeelden moeten terugkijken om te zien hoe ik reageerde, omdat ik het zo in een roes beleefde. Ik sloeg mijn handen voor mijn mond, en maakte een YES-gebaar naar mijn docenten. Die waren trouwens keihard aan het juichen en sommigen huilden zelfs van blijdschap. Op school voel ik me op handen gedragen: ik werd uitgenodigd in de docentenkamer waar ze vier taarten besteld hadden om het te vieren, en ik word door iedereen gefeliciteerd.’

En nu?

‘Mede door het winnen van de wedstrijd, heb ik besloten om door te leren voor verpleegkundige. Ook hier twijfelde ik over of ik het wel kon, maar dit was net het zetje dat ik nodig had.’