Sandra over Lucia de B.

Ik kijk naar haar gezicht. Op de tekening. Ziet Lucia de B.  er schuldig uit? Is ze een engerd? Heeft ze het gezicht van een moordenaar? Ik weet het niet. Zou ik het gezicht hebben van een moordenaar? Zou men mij er schuldig uit vinden zien, als ik onder dergelijke verdenkingen in de krant getekend zou staan?

Ik weet nog dat ik mijn carrière begon. Nog niet lang geleden. Een jaar of vijf. In anderhalf jaar tijd stierven er vele patiënten. En allemaal tijdens mijn dienst. Het werd op een gegeven gewoon een feit. Als ik werkte, wisten collega’s dat terminale patiënten er morgen niet meer zouden zijn. En het was zo. Ik paste op. Liep rondes. Deed mijn werk zorgvuldig. Ze stierven.
Dat ik nu niet bekend sta als ‘Sandra H.’ of ‘S.H. te L.’ ligt in het feit dat mensen stierven die ‘mochten’. Het lag allemaal in de lijn der verwachting. Maar het was op zijn minst als verdacht te bestempelen. Zoals het verdacht is of was bij Lucia.

Alleen ik weet zéker dat er geen illegale praktijken en overdoseringen aan vooraf gingen. Mijn collega’s namen dat gelukkig gewoon aan. Maar wat als er twijfel was geweest? Hoe kun je in een paar weken tijd, zoveel patiënten verliezen? En werkelijk allemaal bij mij? Hoe kan het dat een collega van mij bekend staat op de afdeling als de ‘rampenzuster’. Als zij werkt, gebeurt er altijd iets spectaculairs. Reanimaties. Of gewelddadige psychoses. Ingegooide ruiten of een patiënt op de balustrade op drie hoog. Het overkomt altijd haar. En wij weten dat. Zij ook, trouwens.

Soms heb je zo’n periode. Tenminste, dat hebben wij nu maar vastgesteld. Dan moet jij even degene zijn die het allemaal overkomt. En weer moet ik denken aan Lucia. Wat is haar overkomen? En welke hand had zij daar zelf in?

Wat denk jij?