Verpleegkundig rekenen

Zeven patiënten, zorgzware ‘jongens’. Vijf éénpersoonskamers. Drie (semi-)terminale mensen. Als alle bedden gevuld zouden zijn geweest, had ik er elf gehad. Elf patiënten. Elf gebitten te poetsen. Elf keer medicijnen verstrekken. Elf verhalen. De helft ervan verdrietig.

Zou ik mijn streven verwezenlijkt willen zien, dan heb ik 11 minuten per persoon. Om te luisteren, poetsen en opruimen. Tussen 20 en 22 uur moesten bovendien de nodige medicijnen gedeeld en vooral ook gespoten en aangehangen worden. Mijn zeven patiënten kregen acht ‘intraveneuzen’. Acht keer rustig inspuiten, evalueren. Reken daar eens (heel krap) drie minuten voor. Dat is vierentwintig minuten. Dan houd je acht minuten over per persoon. En dan zeggen ze dat verpleegkundigen niet kunnen rekenen?!

Gelukkig was mijn dienst pas om 23.30 uur voorbij. Gelukkig had ik niet elf patiënten. Ik had het luxe. Voor evalueren en rapporteren, medicijnen delen en tanden poetsen, catheters legen en vochtbalansen opmaken, afwas opruimen en stoelen inklappen had ik een slordige vijfentwintig minuten per persoon. Dus kon er een man rustig in snikken uitbarsten. Ik kon hem zelfs troosten. Met een ander sprak ik uitgebreid over zijn reis naar het hospice de volgende dag. Ik had tijd om nieuwe medicijnen en behandelingen toe te lichten. Toe te lichten tot onrust volledig van de gezichten van alle zeven patiëntengezichten was verdwenen. Iedereen was tevreden.

Sinds tijden werkte ik heerlijk (zie foto bij deze blog). Dit was waar ik dit werk voor heb gekozen. Gesprekken voeren. Luisteren. Je ogen eens rustig langs een lichaam laten gaan. Met mijn zeven patiënten was ik precies klaar op het randje van mijn dienst. Maar ik durf nu niet te denken aan de volgende keer dat ik moet. Als alles weer ‘normaal’ vol ligt. Als de spoedeisende hulp ons nummer weer heeft gevonden. Als bellen volop rinkelen…

Hoeveel patiënten moet jij in je late dienst verplegen? En is dat nog te doen?