Verplegen wordt weer hip

Dit deed me terugdenken aan de tijd dat ik nog de opleiding deed tot verpleegkundige. In één van de eerste lessen werd ons gevraagd waarom we de opleiding wilde doen. Wat was onze drijfveer? ‘Mensen helpen’, was het veelgehoorde antwoord. ‘Nuttig werk’, vonden anderen. Wij, plegen in wording, voelden ons ‘geroepen’ voor het werk.

Maar als ik nu, ruim vijf jaar na mijn diplomering, terugkijk op mijn ‘verpleeg’klas, is het niet altijd gelukt. De één vond het werk te zwaar en sneuvelde al in de stages. De ander kwam erachter dat dit niet was wat verwacht. Zo ongeveer een kwart van de klas heeft uiteindelijk een ander vak gekozen. Of is nog in opleiding tot.

Van de week waren twee vriendinnen van mij op bezoek, uit de verplegersklas. Met zes meiden uit die periode heb ik nog steeds contact. Dat zijn de mensen waarmee ik vanaf het begin in de klas zat, nog voor die ging fuseren met een klas van een andere school. Deze twee vriendinnen kwamen een kijkje nemen in mijn nieuwe huisje. Maar er werd vooral bijgekletst. Deze twee meiden werken allemaal nog in de zorg, al heeft het bij de ene wel vijf jaar geduurd voordat ze echt op haar plek zat.

Ik was iemand die vanaf het begin al wist dat dit de juiste keuze was. Ik werkte al in het verpleeghuis als bijbaantje voordat ik mijn eerste stage in ging. Na mijn stage wist ik het zeker: dit hoort bij mij. Ik voelde me nuttig, gewaardeerd, belangrijk. Ik voelde me op mijn plek.

Aan alle (wannabe) plegen in wording wil ik zeggen: heel veel succes met het maken van de juiste keuze! De zorg wacht op jullie!