Verzorgende schrijft boek over slechte zorg verpleeghuis

Verzorgenden reageren op Facebook boos op je boek. Ze vinden dat je de zorg in een kwaad daglicht stelt.

‘Dus omdat het vreselijke dingen zijn die ik beschrijf, mag het niet gezegd worden? Het is toch juist belangrijk dat je dit soort misstanden aankaart? Pas dan kan er iets aan gedaan worden. Daarnaast heb ik na mijn pensioen eerst twee positieve boeken geschreven, over hoe geweldig het is om met mensen met dementie te werken. Met dit derde boek laat ik aan de hand van misstanden de schaduwkant van de zorg zien.’

Wat voor misstanden?

‘Er was een dementerende man met seksueel ontremd gedrag. Een collega van me had tijdens de nachtdienst gezien hoe hij een medebewoonster verkrachtte. Zij kaartte het aan bij de arts en het afdelingshoofd, met de vraag om de medicatie bij meneer op te schroeven. Maar het afdelingshoofd geloofde haar verhaal niet, en de arts weigerde meer medicatie te geven. Toen het weer gebeurde, maakte ze er foto’s van, om het te bewijzen. Werd de leiding boos, omdat ze met het maken van de foto’s de privacy van cliënten schond. Dat verzin je toch niet? Toen ben ik met dat verhaal anoniem naar de krant gestapt.’

En toen?

‘De journalist checkte het verhaal bij het management, en zij gaven toe dat het gebeurd was. Ze hebben die man toen naar een psychiatrische observatiekliniek laten overplaatsen. Er waren ook veel “rotte appels” tussen de verzorgenden. Sommigen gaven gewoon toe dat ze niet van mensen met dementie hielden, ze waren daar alleen om hun geld te verdienen.’

Je hebt 38 jaar bij deze zorginstelling gewerkt. Als het zo ellendig was, waarom ging je dan niet weg?

‘Die vraag is me vaak gesteld. Maar ik kon die mensen toch niet in de steek laten? Mensen met dementie zijn zo weerloos. Als ik op zou stappen, was er niemand meer die voor ze op zou komen. Zoals mijn moeder zou zeggen: dat is de weg van de minste weerstand. Ik hield zoveel van die mensen. Als ik onrecht zie, dan moet ik daar iets aan doen. Maar het management zag me natuurlijk liever gaan, omdat ik lastig was. Ze hebben hier ook hard hun best voor gedaan, door me over te plaatsen zodat ik collega’s niet kon “aansteken” met mijn ideeën. Ook hebben ze geprobeerd me in de ziektewet te krijgen, maar met hulp van de vakbond kwam ik hieruit.’

Hoe voelt het om klokkenluider te zijn?

‘Alsof je een roepende in de woestijn bent, erg eenzaam. Mentaal heb ik het gered, maar ik heb wel veel gehuild. Ik sliep slecht, had last van hoofd- en buikpijn. Gedachten maalden door mijn hoofd, en ik vond het moeilijk om het los te laten. Toch heb ik geen moment aan opgeven gedacht. Ik ben verzorgende in hart en nieren. Het is zo mooi om voor die mensen te zorgen. Het voelde alsof ze mijn kinderen waren. Sommigen hadden helemaal geen familie meer, dan kon ik ze toch niet in de steek laten?’

Wat wil je verzorgenden meegeven?

‘Durf een vuist te maken als je onrecht in de zorg ziet. Zorg dat je een rechtsbijstandsverzekering hebt, en sluit je aan bij een vakbond. Laat niet over je heen lopen, wees niet bang, en kom voor je cliënten op. Want jij bent soms de enige die ze nog hebben.’

TvV heeft het verpleeghuis waar Cini werkte om een reactie gevraagd. Zij weigerde dit.

In het decembernummer van Tijdschrift voor Verzorgenden komt een uitgebreid interview met Cini. Klik hier voor een abonnement >>