Zuster, wat ziet u eruit!

U kunt mij herkennen aan mijn grote blauwe klompen. Grote, want ik leef op grote voet. Zodat ik overeind veer, als mensen over mij lopen. En bláuwe, omdat die zo fraai kleuren bij mijn ogen, wallen en spataderen. Ja, spataderen, want ik sta te weinig stil om uit te rusten, maar ook om bloed actief rond te pompen. Ach, er zijn ergere dingen, daar weet u alles van.

Wat zegt u? Mijn knieën? Knikken ze weer? Beste meneer Patiënt, u moet het ze maar vergeven. Ze hebben al zoveel gezien. En ziet u deze heupen? Ziet u mij buigen? Zó flexibel ben ik nou. En van al dat buigen en haastig techniekloos tillen, kreeg ik deze holle rug. Ja, menig fysiotherapeut verdient geld over onze ruggen. Ha ha ha. Aan de rug zitten twee schouders, maatje extra-large, speciaal voor u. Mijn nek is vrij lang, ja, dat ziet u goed. Dat komt omdat velen erop zitten.

En dan mijn verpleeghoofd. Mijn oren klapperen af en toe blozend van wat men ze toevertrouwt. Mijn neus is slechts sier. Door verplegen is het ding volledig geëvolueerd tot niet-ruikend orgaan, zodat ik in al uw ongemakken kan voorzien. En over ‘zien’ gesproken, kijkt u mij eens diep in mijn spataderblauwe röntgen-ogen. Mijn vizier. Als een buizerd ontgaat mij niets van wat u denkt en niet-zegt.

Ziet u deze gespierbalde grijparmen? Ik houd u ermee overeind en wijs de weg. Twee helpende handen zonder ringen om dingen van de vloer te grijpen en u wel-thuis te wuiven. En heel stiekem gebaren ze soms achter een deur wat ze van u denken. Of ze sturen mijn fiets naar huis, waar ik ze op een toetsenbord leg. Om verhalen te schrijven over u of mijzelf. Als ik tenminste inspiratie heb. Want soms willen mijn ogen dicht en mijn wallen slapen. Soms gaan mijn brede schouders hangen en laten mijn vingers mij in de steek. Dan komt er niet veel meer, dan bla-bla-bla. Daar zijn ze dan bij Nursing niet zo blij mee.