Gesprek met de evv'er

Vandaag heb ik een gesprek gehad met de eerstverantwoordelijke van moeder. Het is een nieuwe, ervaren verzorgende, die van een andere locatie is gekomen. Na het gesprek dat ik een paar weken geleden had met de evv’er die er toen was, hoorde ik dat er een evv’er bij zou komen en dat moeder onder de nieuwe collega zou komen te vallen. Dat betekent dat we elkaar moeten leren kennen en dat is vaak aftasten: hoe reageert iemand als ik iets vraag of zeg, hoe voorzichtig moet ik zijn. De laatste paar weken was de spanning af en toe hoog tussen de verzorgenden en mijzelf, omdat ik, toen moeder in het ziekenhuis lag, een klacht heb ingediend bij het management. Dat is mij niet in dank afgenomen en daar word ik ook mee geconfronteerd. Als verpleegkundige ben ik gewend om samen met mantelzorgers de patiënt of cliënt te helpen en te ondersteunen. Als mantelzorger valt die samenwerking met de medewerkers mij vaak zwaar.

Moeder is eindelijk weer een beetje opgeknapt. Ze is vrolijk, gaat lekker haar gangetje, en is alweer een paar keer mee naar buiten geweest. We kunnen wel zien dat zij achteruit gaat: haar conditie is slechter geworden, zij vergeet ook meer dingen en zij vergeet zichzelf te douchen. Soms staat zij te wankelen op haar benen, vooral als zij net is opgestaan. Aan de evv’er heb ik vandaag gevraagd of moeder structureel één keer per week geholpen kan worden met douchen. Het gaat vooral om de nabijheid van een verzorgende, moeder kan het nog helemaal zelf, ook haar haar wassen! Maar het feit dat zij dan alleen in de badkamer is en op één been gaat staan als zij zich wil afdrogen of een kledingstuk aantrekken, vind ik te gevaarlijk. Dat geef ik ook aan de evv’er door. Gelukkig is zij het met mij eens. “Laat het haar alsjeblieft zelf doen, dat is voor mijn moeder zo belangrijk”, druk ik de evv’er nog maar eens op het hart. We spreken af elkaar eens in de maand even kort te spreken, om eventuele bijzonderheden uit te wisselen. Uiteraard kan er tussentijds ook altijd contact worden opgenomen, dat blijft, maar ik wil toch graag een relatie opbouwen met de evv’er, die een belangrijke schakel is als coördinator van de zorg rondom moeder.

Afgelopen zaterdag heb ik moeder in de auto meegenomen naar huis. Onderweg hebben wij (met rollator) boodschappen gedaan in haar oude buurt. Moeder genoot van het in de supermarkt lopen, naar de viswinkel gaan en een bloemetje kopen. Dat een aantal mensen in de winkels waar wij kwamen haar nog herkenden en aan haar vroegen hoe het met haar ging, vervulde haar, en mij ook, met trots en tevredenheid. We hebben elkaar nog gelukkig!

Hanneke Ikking is verpleegkundige en mantelzorger van haar dementerende moeder. Zij schrijft over haar ervaringen met de thuiszorg en de verpleeghuiszorg.

• Naar overzicht weblogs Hanneke