Hoe kom jíj over?

Ik ben er voor negenennegentig-punt-negen procent zeker van dat ik lieve collega’s heb. Geduldig. Secuur. Vriendelijk. En begripvol. En deze patiënt is er niet één van de ene zuster uitspelen tegen de andere.

‘U kunt toch altijd bellen?’ zeg ik, hopend dat ik de man verkeerd begrijp. Hij ontwijkt mijn ogen. Kijkt naar het platdak buiten. Hij wil niet kletsen, zegt hij. ‘Jullie zijn allemaal lief.’ Zijn ‘maar…’ blijft in de lucht hangen. Ik wil het weten. ‘Maar…?’ vraag ik. ‘Maar niks.’ Weer ontwijkt hij iedere vorm van oogcontact. ‘Jullie zijn soms druk.’ Als ik doorvraag, kan deze man mij perfect vertellen wie er zoal bij ons werken.

Hij noemt geen namen. Maar ik herken de karaktereigenschappen en uiterlijke kenmerken die hij opsomt. Ik schrik als hij zegt dat hij bij sommigen liever niet belt. Ik zou zonder twijfel mijn leven en lijf in de handen leggen van vrijwel elk van mijn collega’s. Maar deze man is er niet één van klagen. Wat gaat er mis?

Ik realiseer mij dat ook mijn eigen collega’s geregeld over de Nursingsite surfen. Dat ze dit lezen. Schrikken. ‘Hé, dit gaat over ons.’ Ja. Het gaat over iedereen. Iedereen die zich durft te begeven op het gladde zorgpad. Die werkt met mensen en dus emoties.

Ik geloof in respect. Voor elkaar. En ik weet zeker dat alle zestig van mijn afdelingscollega’s dat ook doen. Toch kan hierin kennelijk nog iets verbeterd.

Je kunt niet zonder jezelf aan het werk. Ook niet als je met het verkeerde been aan de verkeerde kant van het bed uitstapt, je enkel verzwikt, hoofd stoot en door het hele gedoe je ontbijt mist. Een grijs humeur (zoals het weer buiten!) met van die cartooneske bliksemschichten rond je slapen, is geen reden om je ziek te melden. Maar dan?

Kun je je emoties voor je houden? Weet jij eigenlijk hoe je overkomt op je patiënten?