Vastgeroest?

Maatje merkt heel duidelijk verschillen in werkwijze, want ze ligt in een vreemd (zieken)huis. Maar ook tussen de zusters onderling. De één noemt zij ‘engel’. De ander ‘Atilla de Hun’. Hoort de één haar verhaal kalm aan, Atilla negeert haar smeken compleet.

Maatje ligt met enorme flebitisen af te wachten. Maar Atilla komt niet. Atilla verwijdert een infuusnaald 24 uur nadat klachten zijn ontstaan. Nadat maatje heeft gedreigd het ding er zelf uit te scheuren. Nadat hand, pols, arm buiten proporties zijn gezwollen.

Maatje baalt. De deur van haar kamer kraakt. De airco piept. Ze wordt er gek van. Ik weet dat ik van ieder andere patiënt zou hebben gedacht: ‘Wat een zeur.’ Maar dit is mijn maatje. En van haar begrijp ik het. Natuurlijk is piep en kraak na slapeloze nachten afschuwelijk. Natuurlijk zou ik voor haar een andere kamer regelen. Het maakt dat ik even heel anders kijk naar de wensen van mijn patiënten.

Mijn maatje ligt op een éénpersoonskamer. Mag absoluut geen stress. Ziet het ontslag van medepatiënten ver voor haar vertrekdatum als onoverkomelijk. Iets waar ik ook nog niet eerder veel aandacht voor had bij patiënten.

Waar ik even om heb gelachen is het wasverhaal. Maatje heeft hulp nodig van twee plegen om van bed naar douche en terug te geraken. Om elf uur is zij nog altijd niet gewassen. Ze moppert flink. Wat denken die zusters wel niet? Zitten zij soms koffie te drinken? Ik herinner mij patiënten zát die ook riepen dat wij lang koffiedronken. Terwijl wij ons werkelijk uit de naad ADL’en, koffiepauzes overslaand. Dat is maatje een beetje vergeten nu zij zelf in pyjama ligt.

We kijken zo met andere ogen. Zij en ik. Ik voel me een beetje hypocriet. Nu het een maatje betreft, ben ik bereid verder te kijken. Ben ik nu al vastgeroest in mijn vak, dat ik dit zonder haar niet had kunnen bedenken?

…wat denk jij?