Verjaardag

Vandaag is moeder jarig: 86 jaar is ze geworden. Als ik om 11 uur bij haar aankom, ligt ze, gekleed, op bed televisie te kijken. Sinds een dag of 5 ligt zij op de transferafdeling van het ziekenhuis waar ze aan haar heup is geopereerd. Dat was weer even wennen voor haar, verhuizen van de chirurgische afdeling naar de transferafdeling, een tussenstation op weg naar…..huis? Even was het spannend, zou moeder weer zover opknappen na de operatie en de narcose dat zij weer naar haar eigen appartementje op de PG-meerzorg afdeling van het verzorgingshuis terug zou kunnen?

Er wordt al gedacht en gesproken over het aanvragen van een ZZP 5 en een BOPZ-verklaring. Ik lig er ‘s nachts wakker van: Wat is het beste voor haar? Waar krijgt zij de beste zorg? Is zij cognitief toe aan opname op een gesloten afdeling?

Bij de opname op de transferafdeling liep moeder alweer achter haar rollator. Ze is ook goed aan te spreken. Natuurlijk, zij herhaalt veel dingen, vraagt tien keer hetzelfde en rommelt voortdurend in haar handtas, op zoek naar haar sigaretten en haar geld. Maar zij heeft geen last meer van wanen en hallucinaties, is cognitief beter dan zij in tijden geweest is: bijna zou je zeggen dat de collumfractuur haar goed gedaan heeft!

Elke dag krijgt ze fysiotherapie. Als ze bezoek van een van ons krijgt, loopt zij met ons de lange gangen door naar de hoofdin gang om daar, voor de deur, een sigaretje te roken. Gistermiddag zaten wij samen op een bankje voor de deur van het ziekenhuis, toen ze opeens begon over naar huis gaan. Ik had al gehoord van de fysiotherapeut dat zij ervoor zou pleiten om moeder volgende week naar huis te laten gaan, dus dat kon ik nog eens aan moeder zeggen. “Gelukkig”, zei zij, “ik was er wel bang voor dat ik niet meer terug zou kunnen hoor!” “Ik ook hoor mam,” zei ik, “ik was er ook bang voor!”

Vandaag vieren wij haar 86e verjaardag met taart bij de koffie, slingers rond haar  bed en een extra avondbezoekje.  Er is wat te vieren!

Hanneke Ikking, verpleegkundige en mantelzorger