Vlinders in mijn buik

Er dreigt gezinsuitbreiding. Nee, niet bij mij thuis, maar op onze brandtrap. Buiten, langs de patiëntenkamers loopt een vluchtroute met boven je hoofd een raster dat dienst doet als zonnescherm. En als kraambed blijkbaar. Twee duifjes tortelen daar in bij elkaar geraapte twijgjes. Patiënten raken er niet over uitgesproken, wat een plaatje!

Op het platdak van twee hoog is het een drukte van jewelste. Op het dakleer is een dikke laag mos gegroeid. Gelegd door de ziekenhuisdirectie. Op het mos huppelt een setje scholeksters. Ook al verliefd, zo te horen.

Op de begane grond nog zo’n natuurschouwspel. Na de bladuitval, heerst in onze ziekenhuistuinen nu een overwinningsgevoel. Na winterkaal komt toch het leven weer op gang. Er zijn eerbiedig buigende berken met gretige narcissen aan hun voeten,  allerlei babygroene struiken en een enorme, bloeiende magnolia als pronkstuk in het midden. De oh’s en ah’s zijn niet van de lucht. Patiënten aan raamzijde wijzen naar de tulpen in de boom: ‘prachtig!’

‘Deze tuin is de rust die ik mis in mijn hoofd,’ legt een patiënt zijn weemoed uit. Door de bomen ziet hij heus het ziekenhuis nog wel. Maar door de waaierende bladeren hoeft hij even niet te denken. Ik stel het me even voor, zoals de vingers van een haardvuur. Je kunt er tijden naar turen zonder zorgen. Gewoon kijken en verder niks. En zo is hier ook de zon op de grond en de wind in de lucht. Je kan het niet voelen, maar je weet dat het er is. ‘Net als mijn gezondheid,’ zegt de patiënt.

De patiënten snuiven de tuin op als zuurstof. Volgens mij knappen ze meer op van de gekleurde bloemen, dan van al die verschillend gekleurde pillen die ik breng. Even een wandeling in de zon met bezoek doet ze goed. Geïnspireerd door dit alles haal ik een krantje voor een bedlegerige patiënt. Hij pluist hem een uur lang uit, aan tafel!

Aan mijn overdreven hang naar poëzie zul je misschien al wel merken dat deze lentekleuren en –geuren me naar het hoofd zijn gestegen. Maar ik wil wel zingen: zie de mogelijkheden (Sandra, the musical). Tra-la-la, haal een ijsje voor een slecht etende patiënt. Doe-be-di-doe rolstoelwedstrijden en rollatorraces met verveelde zorggebruikers. Bie-ba-boe-bied eens smaakjes thee aan, in plaats van de geijkte Engelse melange. Trakteer je collega’s op borrelnootjes. En vergeet de artsen niet-rie-tie-tiet!

Veel werkplezier!