Blog Hugo: 'Kiezen mijn kinderen ook voor de zorg?'

Hugo heeft 2 kinderen. Isabel is 7 en Luther is 4. Tijdens het hoogtepunt van de vergrijzing, rond 2040, zijn ze op een leeftijd dat zij een mooie bijdrage kunnen leveren aan de torenhoge zorgvraag die er op dat moment zal zijn. ‘De vraag is of de zorg hen ligt. En of ik hen een carrière als verpleegkundige aanbeveel.’

Isabel is assertief. Nee zeggen is haar tweede natuur. Ook houdt ze van geld. Van alles wil ze de prijs weten en of ik dat kan betalen. Wat kost dat huis met dat zwembad papa? Twee miljoen? Heb jij dat? Het is een superlief meisje met allerlei kwaliteiten, maar ik zie haar eerder bij de ING eindigen dan aan het bed in een wit pakje.

Luther is anders. Hij vindt geld niet zo interessant en deelt graag zijn snoepjes. De keuze tussen een Magnum of een waterijsje is door hem snel gemaakt: hij kiest het laatste. Als een van mijn kinderen geschikt is voor de zorg is hij het. Maar zou ik graag zien dat hij verpleegkundige wordt?

Mijn decennialange ervaring aan het bed bepaalt voor een groot deel wie ik ben geworden. Dat merk ik aan mijn handen, die schraal zijn van het vele handen wassen. Dat merk ik aan de manier waarop ik met mensen en situaties omga.

Het mooie van verpleegkundige zijn is dat je gedwongen wordt om open te staan voor iedereen. Ik heb bankdirecteuren verpleegd, bolletjesslikkers, bekende Nederlanders, salafisten, professoren en illegalen die de taal niet machtig zijn. Die ervaring gun ik mijn zoon van harte, zeker in een tijd waarin mensen steeds meer in hun eigen bubbel bivakkeren.

Ook heb ik geleerd om door te vragen en geïnteresseerd te zijn. Dat is een eigenschap die mij op allerlei terreinen helpt. In mijn werk, in de omgang met vrienden en familie, maar ook als ik mensen interview voor Nursing. Een interview is niet zoveel anders dan het afnemen van een anamnese.

Achter al die interesse gaat echter een bescheidenheid schuil die typisch verpleegkundig is. Mijn verhaal is niet belangrijk, vertel jij maar. Doorvragen is de ander het podium gunnen ten koste van jezelf. Dat is de andere kant van de medaille: voor mezelf opkomen is niet mijn sterkste punt. Stel je voor dat een salarisonderhandeling ontaardt in een conflict? Ik beweeg het liefste mee, zodat de lieve vrede bewaard blijft. Hoe verpleegkundig wil je het hebben? In mijn huidige baan heb ik een coach. Hij probeert me te leren om vaker nee te zeggen.

Als ik naar de verpleegkundige beroepsgroep kijk, dan zie ik mezelf. De trots om van betekenis te zijn voor anderen, maar ook de hunkering naar waardering en een gebrek aan assertiviteit.

Misschien is het bij nader inzien goed als niet Luther, maar Isabel voor de zorg kiest. Juist omdat zij uitstekend nee kan zeggen. Juist omdat zij geld wel belangrijk vindt. Als Luther dan bij de ING gaat werken komt het misschien toch nog goed met Nederland.