Gastblog Tanja: ‘De ziekenhuisoverdracht versus de werkelijkheid thuis’

In het weekend wordt een covid-patiënt uit het ziekenhuis ontslagen. Wijkverpleegkundige Tanja leest de overdracht en kijkt naar de mevrouw die nauwelijks drie stappen kan lopen. Hoezo, ‘ADL-zelfstandig’?

Fijn dat de coronacijfers wat stabieler zijn. Alleen merk ik daar in de wijk niets van. Ons coronateam werkt op volle toeren door.

Op zaterdag spring ik in de ochtend bij, omdat een mevrouw zuurstof moet krijgen. Dat is aardig wat regelwerk, en komt ook bij het coronateam niet dagelijks voor.

Verder een dame ingestuurd naar het ziekenhuis in overleg met de huisarts. En op zondag krijg ik een overname uit het ziekenhuis waar de werkelijkheid niet helemaal overeenkomt met de overdracht.

‘ADL-zelfstandig, eten en drinken zelfstandig, is mobiel’. Op papier ziet het er goed uit! Maar wacht. Waar wordt aangegeven dat mevrouw in principe ADL-zelfstandig is, bedoelt de collega uit het ziekenhuis waarschijnlijk vóór corona. Deze dame heeft nu namelijk veel meer ondersteuning nodig.

Uitkleden gaat moeizaam. Wassen lukt niet zelfstandig (gezicht en voorkant wel, maar verder hulp nodig), en bij het aankleden is mevrouw zó uitgeput dat ik dat moet overnemen.

Niets ten nadele van mijn ziekenhuiscollega’s, maar ze vinden het vaak moeilijk om in te schatten hoe het er thuis aan toe gaat en hoe de zorgvraag verandert. In het ziekenhuis een washandje over je gezicht kunnen halen, is niet ‘in principe ADL-zelfstandig’.

Thuis willen mensen zich ‘gewoon’ aankleden, en dat is meestal meer dan het nachtgoed of huispak wat ze in het ziekenhuis dragen. Dus moet de bh, het hemd, de onderjurk en de jurk aan. En de panty natuurlijk.

‘Zelfstandig naar het toilet’ is thuis niet drie stappen zetten, maar vaak vanuit de slaapkamer stukje lopen, de trap af, naar het toilet, en de trap weer op. Als je nog steeds benauwd en zwak bent, lukt dat dus niet.

‘Zelf kunnen eten’ is thuis óók zorgen dat je wat in huis hebt, naar de keuken lopen, bord en bestek pakken, thee zetten, boterham smeren, naar de tafel lopen, eten, afruimen, afwassen en opbergen.

Vaak moet dus ondersteuning geregeld worden, hulpmiddelen (postoel bij bed, rollator, hoog-laagbed) en de juiste zorg ingepland worden.

Dat klinkt best logisch denk ik, maar toch gaat dit vaak mis. Terwijl het vooruit plannen zelfs al vanaf de eerste dag van opname kan beginnen. Het is makkelijker om dingen terug te draaien dan op stel en sprong te moeten regelen. Zeker op een zondag.

Het zou zo fijn zijn als een wijkverpleegkundige bij het ontslag betrokken zou zijn! Iemand die weet hoe het er thuis aan toe gaat en dus weet wat nodig is.

Ben benieuwd of het andersom ook wel eens gemopper oplevert. Dat weet ik eigenlijk wel zeker. Want het komt zelden voor dat ik een overdracht maak voor het ziekenhuis.

Of, áls ik hem heb gemaakt, komt de envelop ongeopend retour met mijn cliënt. Dus niemand die ernaar vraagt, neem ik aan.

Toch zou een overdracht naar het ziekenhuis handig kunnen zijn. Zo moest een cliënt laatst oefenen met traplopen terwijl ze gelijkvloers woont. Een beetje overbodig.

Tanja de Groot is wijkverpleegkundige in een coronateam van Zorgbalans in Noord-Holland.