Gastblog: ‘De toegevoegde waarde van een verpleegkundige in het verpleeghuis’

Sinds een paar dagen buitelt iedereen weer over elkaar heen om zijn mening te geven over het nut van de verpleegkundige in het verpleeghuis. Waar de een het als dé oplossing ziet, vindt de ander het maar flauwekul. En al snel worden er dingen gezegd waardoor mensen zich gekwetst of gepasseerd voelen.
Zelf werk ik met veel plezier als hbo-verpleegkundige in het verpleeghuis. Anderhalf jaar geleden besloot ons management dat er een verpleegkundig team moest komen. Met een aantal collega-verpleegkundigen zijn we dat vorm gaan geven.

Onderzoek van de Maastrichtse universiteit wijst uit dat meer personeel niet per se beter is en dat het vooral gaat om de mix van competenties. Lees verder>>

Gedragsproblematiek

Ook in ons verpleeghuis neemt de zorgzwaarte zichtbaar toe. Er is heftige gedragsproblematiek op de pyschogeriatrie-afdeling. En dan is het heel fijn dat er altijd een verpleegkundige aanwezig is waar de verzorgenden op terug kunnen vallen. Want hoe doe je dat anders, als twee dementerende bewoners elkaar in de haren vliegen en je hebt ook nog acht andere bewoners die naar bed geholpen moeten worden? De verpleegkundige kan assisteren in crisissituaties, maar ook na afloop hiervan helpen om hierop te reflecteren. Was er een aanleiding voor het gedrag? Heeft een van de bewoners een ziekte onder de leden die het gedrag kan verklaren? Moet er medicatie aangepast worden? Een MDO organiseren met de psycholoog erbij voor een plan van aanpak? Allemaal zaken die een verzorgende niet even tijdens haar dienst erbij op kan pakken. Hierdoor kan de avond erna weer de boel uit de hand lopen en is iedereen ongelukkig met de situatie.

Hulp

Een ander voorbeeld is een bewoonster die valt ten gevolge van een tia. Ik hoor haar om hulp roepen op de gang. De verzorgende is er ook snel bij en samen helpen we haar in bed. De verzorgende stelt me op de hoogte van de voorgeschiedenis van mevrouw en haar medicijngebruik. Maar dan moet ze weer verder: er wachten nog twaalf mensen op hun medicijnen. We overleggen dat ik bij mevrouw blijf. Ze is verward en kan niet alleen zijn. Ik schakel de arts in en samen beoordelen we wat er aan de hand zou kunnen zijn. Daarna maak ik de papieren in orde voor het ziekenhuis waar ze naar toe moet voor een foto en ik stel de inmiddels gearriveerde dochter op de hoogte. Mooi dat de verzorgende kan doorgaan met haar werk en deze mevrouw toch de zorg krijgt die ze nodig heeft. Na afloop spreek ik de verzorgende nog even en bedanken we elkaar voor de goede samenwerking.

Klinische lessen

Dit zijn voorbeelden van onverwachtse situaties. Maar we hebben ook andere taken. We geven klinische lessen over allerlei onderwerpen op aanvraag van de afdeling. We helpen met het opstellen van wondplannen en zorgleefplannen. We hebben een kort lijntje met de verpleeghuisarts waardoor allerlei vragen niet lang op de plank blijven liggen, maar snel afgehandeld kunnen worden. We denken mee als er nieuw beleid gemaakt moet worden, bijvoorbeeld in de medicatieveiligheid.
En zo zijn er nog veel meer dingen die we op kunnen gaan pakken. We zijn nog volop in ontwikkeling. Gelukkig krijgen we veel ruimte om ons beroep verder te ontwikkelen.  Natuurlijk maken we ook fouten en hebben we onze onhandige momenten. Een nieuw team ontwikkelen kost nu eenmaal tijd. Maar wat ik van groot belang vind, is dat ik nooit de verzorgenden en helpenden het gevoel wil geven dat ik beter zou zijn dan zij. We hebben ieder onze kwaliteiten. Ik heb heel veel bewondering en respect voor al het werk dat door hen verzet wordt. Daar voel ik me soms maar een sukkel bij. Gelukkig heb ik dan weer andere kwaliteiten die in mijn beroep als verpleegkundige beter uit de verf komen. Andersom hoop ik ook van harte dat helpenden en verzorgenden ons niet zien als mensen die wel heel makkelijk hun geld verdienen omdat ze ons soms ‘alleen maar’ achter de computer zien zitten. Laten we toch alsjeblieft proberen om gebruik te maken van elkaars kwaliteiten en niet elkaar af te branden of te kwetsen.

Uiteindelijk willen we allemaal hetzelfde en laten we daarvoor vechten: de allerbeste zorg voor de oudsten en zwaksten onder ons.