Privé-detectives in de zorg

Als je dat verhaal in DAG leest , slaat de schrik om je hart. Tegelijkertijd zijn dit soort verhalen niet ongewoon, we hebben ze hier op de redactie vaker gelezen: het gebrek aan persoonlijke aandacht, de haast fabrieksmatige manier van werken, kortom de onmenselijke leefomgeving waarin sommige ouderen moeten leven.

Ook is er een grote mensen die zich totaal niet in zo’n verhaal herkent. Zij hebben heel goede ervaringen met het huis waar hun eigen ouders in wonen, of werken zelf in een instelling waar wél vraaggerichte en liefdevolle zorg geleverd wordt.

De krant DAG heeft in ieder geval geprobeerd iets positiefs gedaan met dit verhaal. Ze hebben een site geopend waarop iedereen persoonlijke ervaringen met een bepaalde instelling kan publiceren. Via aanklikken op een landkaart kun je dan die beoordelingen bekijken. Maar de site is al snel verworden tot een soort van klaagmuur. Er zijn dus vooral negatieve ervaringen te lezen, die er soms niet om liegen.

Ook staat er reactie op over Hoppesteyn, het huis waar de DAG-journalist  over schrijft. Het betreft een reactie van iemand die zich totaal niet herkent in het verhaal uit de krant en juist heel positief is. (Hoppesteyn… dat vind ik klinken als een heel gezellig huis waar ze later op de avond -als al het zware werk gedaan is –  even gezellig een borreltje drinken met de bewoners die nog wakker zijn).

Dus ehhh…  wat is hier aan de hand? Heeft deze journalist geen verstand van ouderenzorg? Heeft hij met een beperkte blik gekeken? Of heeft hij alleen de dingen opgeschreven die niet goed gingen?

Zelf denk ik dit: Alle dingen die hij heeft opgeschreven zullen best gebeurd zijn, Maar in de selectie zal de auteur best selectief te werk zijn gegaan, er móet in die twee weken ook iets goed gegaan zijn of iets leuks hebben plaatsgevonden. Het was in de kerstvakantie als het goed lees, en dan zal er minder vast personeel zijn dan gewoonlijk. Maar zou die journalist twee weken lang helemaal niet gelachen hebben?

Ook zal zijn eigen werkhouding zal vast een rol hebben gespeeld. De journalist heeft zelf bewust niet gekozen voor een baan in de zorg (hij heeft een verpleegkundige opleiding) maar werkt in de journalistiek. In de reportage stelt hij zich op als buitenstaander. Als een bewoner om de zuster roept, constateert hij dat er niemand is om die bewoner te helpen. Nee DAAAG, je bent natuurlijk zélf de zuster, dus stap er op af, man, en vraag wat er aan de hand is denk ik dan.

Maar hoe het ook zij, hij heeft van alles gezien wat niet in de haak is. De onderlinge verschillen tussen de zorginstellingen is enorm groot, die conclusie dringt zich steeds sterker op (zie bijvoorbeeld de ranglijst van de Volkskrant). Als staatsecretaris zou ik me zeer grote zorgen maken, en eens heel goed laten uitzoeken hoe het toch komt dat huizen met hetzelfde budget toch zo extreem verschillend kunnen presteren.

En als we dat weten, hebben we geen hopelijk privé-detectives meer nodig…