Blog Renée: 'Trots op mijn diploma'

Uitgeloot, voor de tweede keer. Wat nu? Als back-up had ik mij ingeschreven voor verpleegkunde aan de Hogeschool Utrecht. Teleurgesteld en met een lichte tegenzin begon ik daar aan de opleiding. Maar die teleurstelling werd al snel een opluchting. Want binnen enkele maanden ontdekte ik dat dít was wat ik altijd wilde worden: verpleegkundige.

Wat mij van gedachten heeft doen veranderen? Waar zal ik beginnen… Vroeger dacht ik dat diagnoses stellen en genezen het belangrijkste was binnen de gezondheidszorg. Nu weet ik dat er nog zoveel meer is dat telt. De manier waarop je iemand benadert bijvoorbeeld. Iemand is kwetsbaar en tijdelijk van jou afhankelijk. Dat vond ik in het begin best eng; lichamelijk contact maken met mensen die ik helemaal niet kende. Patiënten die zich letterlijk bloot moesten geven. 

De ogen van de arts

In het ziekenhuis heb ik geleerd dat je als verpleegkundige veel meer contact met een patiënt hebt dan ik dacht. Ik kwam erachter dat je de ogen van de arts bent. Tijdens artsenvisites kreeg ik soms letterlijk de vraag wat ik van het medicatiebeleid vond en of er al iets afgebouwd kon worden. Mijn adviezen en bevindingen werden dan ter harte genomen.

Ik heb gezien hoe belangrijk het is om een patiënt te observeren, kritisch te kijken en analytisch na te denken. En klinisch te redeneren. Of om op te komen voor een patiënt omdat hij of zij dat zelf even niet meer kan. Ik vind het leuk te ervaren hoe de verpleegkundige als spin in het web van tientallen disciplines alle lijntjes met elkaar kan verbinden, in welke setting dan ook. En samen te werken met ieder discipline, met allemaal hetzelfde doel.

Kritisch op mijn eigen handelen

Terugkijkend, was het niet altijd even makkelijk. Soms werd ik even met beide benen op de grond gezet. Bijvoorbeeld toen ik moest zorgen voor een leeftijdgenoot op de acute neurochirurgie. Hij was die dag ervoor ‘even snel’ door rood gereden, maar zal nu nooit meer de oude zijn… Confronterend, want ik rijd ook wel eens door rood… Ook was het niet altijd makkelijk om stagiaire te zijn. Sommige werkbegeleiders kunnen het je echt moeilijk maken. Reflecties die keer op keer niet volledig en concreet genoeg waren, of feedback waar je niks aan hebt.

En soms wil je ook gewoon even horen dat je het goed gaat. En niet alleen wanneer er iets beter kan. Ik werd daar altijd zo onzeker van. Kritiek is nooit leuk, maar het heeft mij wel doen groeien. Ik heb mezelf hierdoor beter leren kennen, weet beter waar mijn grenzen liggen en kan ik kritischer zijn op mijn eigen handelen.

De afgelopen vier jaar zijn voorbij gevlogen. Het lijkt wel gisteren dat ik mijn propedeuse in ontvangst nam en zeker wist dat ik geen geneeskunde meer wilde studeren. En nu zit ik hier, naast mijn diploma en de officiële verpleegkundigen-speld die mij twee weken geleden zijn overhandigd. Ik glimlach. Wat een fantastische tijd, en wat een prachtig beroep. Ik ben er trots op verpleegkundige te zijn.

Blog Nannie: ‘Stel het insigne weer verplicht!’ 
Ook Nannie staat voor beroepstrots. Er kwamen vele reacties op haar blog waarin ze pleit het insigne weer verplicht te stellen. Naar de blog>>>