Ik loop nu al een aantal weken rond in de ouderenpsychiatrie. Een stageplek die ik na veel mailcontact heb mogen krijgen. De theorie vond ik erg interessant dus ik kijk hier erg naar uit, want wat is psychiatrie nou eigenlijk?
Ik moet bekennen dat ik vooroordelen over de psychiatrie had. Sterker nog, ik ging er met een ‘One Flew Over The Cuckoo’s Nest’-gevoel heen. Dat gevoel werd nog even versterkt toen ik nauwlettend in de gaten werd gehouden door een bewoner die gluurde tussen de gordijnen. En dat terwijl ik nog binnen moest komen. Ik liep de ingang binnen en er kwam gelijk een kat aansjokken. Ik weet niet waarom, maar ook dat paste in mijn beeld van de psychiatrie. Het was de eerste minuut gelijk al spannend in ieder geval.
Ik was nog vers afkomstig van de ziekenhuisafdeling en moest erg wennen aan het uniform van de psychiatrie, namelijk: niets. In het ziekenhuis was ik bewapend met een wit uniform, schaar, kocher, beddenbriefje, pennen en een naambordje. In de psychiatrie ben ik bewapend met mijn handen en mijn stem. Wat voelt dat fijn zeg, je eigen kleding!
En dan het moment suprême. Het moment dat ik mij ga voorstellen aan de bewoners. Tijdens de heenreis speelde ik in de trein al verschillende scenario’s af, want de (eerste) benadering in de psychiatrie is van cruciaal belang. De groep bleek verdeeld in haar reactie op mij. De één keek geïnteresseerd mijn kant op en de ander was meer bezig met zichzelf. Ik stelde mij dus steeds verschillend voor. Bij de geïnteresseerden liep ik direct langs en bij de ander wachtte ik even tot dat mijn collega de aandacht trok en dat was dan even het moment om mijzelf te laten zien.
De omschakeling van het ziekenhuis naar de psychiatrie is gigantisch. Je verpleegt totaal anders. Je observatieskills worden goed op de proef gesteld. De bewoners wonen er niet voor niets. Maar na de eerste dagen zette ik toch grote vraagtekens bij de casuïstiek van de bewoners. Ze zien er kerngezond uit. Ik zag niets van een depressie, bipolaire stoornis of ‘gekheid’.
En dat klopt ook. De (ouderen)psychiatrie is geen ‘One Flew Over The Cuckoo’s Nest’. Bij die film (maar ook in andere psychiatriefilms) krijg je het gevoel dat geestelijk zieken continu ziek zijn, en dat gezond zijn niet bestaat in de psychiatrie. Dat klopt niet. Mijn inziens heeft iedereen een gezonde kant en sommigen daarnaast ook een zieke kant. En dat geldt ook voor de psychiatrie.
Ik loop nog twee weken rond in de psychiatrie en dan keer ik terug op de afdeling. Mijn volgende blog zal ik ook wijden aan deze stage, want ik heb het erg naar mijn zin!
Quinten is derdejaars leerling mbo-v. Twitter @quintenmanuel
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account