Tijdens het lezen van de rapportages creëer ik altijd (onbewust?) een beeld van een patiënt. Waarna ik een rondje loop langs de patiënten om te checken of dat beeld wel klopt. De leeftijd van de patiënt is daarbij natuurlijk een belangrijk gegeven. Maar niet allesbepalend, heb ik ontdekt.
De eerste die mij dan te binnen schiet, is een dame die ik laatst opgenomen heb. Ik noem haar even mevrouw Sprok. Mevrouw Sprok is geboren in 1910 en komt voor een kleine OK aan de oren. Als ik dit lees op het OK-lijstje, plan ik in gedachten alvast wat extra tijd in: op die leeftijd kunnen voorbereiding en anamnese weleens wat langer duren dan normaal.
Met een map in mijn armen loop ik naar de wachtbankjes. Al snel zie ik een oud vrouwtje in een rolstoel, met naast haar een wat jongere vrouw. “Bent u mevrouw Sprok?”, vraag ik. “Dat klopt, alleen kan ik niet zo goed horen”, antwoordt ze. Nadat ik me heb voorgesteld, neem ik met haar en haar kleindochter de anamnese door. “Wat voor onderzoek krijgt u precies, mevrouw Sprok?”. “Ze gaan kijken in mijn oren en ze even doorspuiten”, reageert mevrouw Sprok. En dat klopt wel zo’n beetje bij een oortoilet.
Eenmaal in de kamer krijg ik al gelijk het seintje van de secretaresse dat mevrouw haar premedicatie mag. Ik leg mevrouw uit dat ze zo het OK-jasje aan mag doen en bied aan haar daarmee te helpen. Ik sta al klaar om mevrouw omhoog te helpen. “Nee, dat lukt zelf wel hoor broeder” en ze staat op. Trekt haar kleren uit. Loopt naar het bed toe en doet vervolgens het jasje aan. Dat had ik allesbehalve zien aankomen. 102 jaar, maar zo fit als een hoentje. Ik vond het geweldig om te zien. Moet er eigenlijk nog steeds om lachen.
En dit kom ik wel vaker tegen op mijn afdeling. Al vond ik mevrouw Sprok wel heel bijzonder met haar leeftijd van 3 cijfers. Ze heeft mij positief verrast: leeftijd wil niet alles zeggen, ook al ben je de 100 gepasseerd!
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account