Meer praktijk of toch juist theorie?

Vooral de discussie over hoe verpleegkundigen moeten worden opgeleid wekt bij mij alle interesse. Ik zit er namelijk als leerling middenin, want ik word tenslotte opgeleid tot verpleegkundige. Mijn generatie leerling-verpleegkundigen wordt nu opgeleid volgens de steeds vaker gebruikte onderwijsmethode Competentiegericht Onderwijs. Die ik trouwens te algemeen vind. En ik plaats nogal wat vraagtekens bij de effectiviteit, maar daar kom ik ooit in een blog genuanceerder op terug!

Ik vind dat een verpleegkundige vooral praktijk georiënteerd opgeleid moet worden (En dit baseer ik op 60 weken theorie en ongeveer 35 weken praktijk). Simpelweg omdat je in het praktijk dingen tegenkomt wat je uit een boek niet kunt halen. Neem bijvoorbeeld iets heel simpels als steunkousen. Op school heb je een mooie pop en/of kan je oefenen op het been van je klasgenoot, maar de praktijk is toch een tikkeltje anders, want dan zit je bijvoorbeeld met een oedemateus been of heb je een patiënt met hevige ondergewicht waarbij je subcutaan moet prikken.

En natuurlijk is theorie ook belangrijk, ik ben eigenlijk zelfs erg theoretisch ingesteld. Fundamentele kennis over het menselijk lichaam en bijvoorbeeld wetten moet je  onder andere zeker weten als verpleegkundige. Maar het bezitten van de kennis is niet het enige, want denk maar eens aan het terugkoppelen van die kennis naar de praktijk toe. Zo had ik  in mijn vorige stage een COPD klasse 4 patiënt. COPD was theoretisch gezien niets nieuws voor mij, want ik wist er al het een en ander van. Maar toch zag ik aspecten (verpleegkundige observaties?) over het hoofd, namelijk dat mijn patiënt steeds voorovergebogen op de stoel zat. Waarom zat mijn patiënt steeds zo?  Omdat hij lui was en uitgeput. Dat dacht ik althans, want toen ik er echt over nadacht ging er, met hulp van mijn werkbegeleider, een nieuwe manier van beredeneren en denken open.

Mijn COPD klasse 4 patiënt zat zo op de stoel voor een andere reden. Een reden die hij misschien zelf op het moment niet doorhad, want in die houding hoefde hij zo min mogelijk inspanning te leveren omdat zijn longen, in tegenstelling tot rechtop zitten, zich niet volledig ontplooien. Wat resulteert in oppervlakkig ademhalen. Ik durf zelfs te stellen dat alleen al deze leermoment in mijn stage qua kennis vergaren te vergelijken is met minimaal 5 weken in de schoolbanken. Ik heb iets geleerd wat ik nooit meer zou vergeten. Verbanden leggen en logisch (be)redeneren.

De opleiding verpleegkunde zal nog lang een discussie onderwerp blijven waarin ik zeker in zal deelnamen als leerling-verpleegkundige en in de toekomst zeker nog wat blogs aan wil toewijden. Ik wil niet alleen dat ik een goede verpleegkundige word, maar ook de generaties na mij. Ik wilde eigenlijk veel meer vertellen over de opleiding, maar dan neigde dit waarschijnlijk eerder naar een scriptie dan een blog, want ik kan hier uren over doorpraten, discussiëren en luisteren!