'Mijn mooiste laatste moment met de cliënt'

Pauline: ‘Mijn cliënt keek me aan en zei: “Wat fijn dat je er bent…” Vijf minuten later overleed ze in mijn armen.’

Irene: ‘Wat het meeste indruk heeft gemaakt op mij is een cliënt die de volgende dag euthanasie zou krijgen… De hele kamer vol met slingers , bloemen en bezoek. Er was een gezellige sfeer, totaal niet bedompt… We glimlachten naar elkaar en met een dikke knipoog er achteraan en toen ben ik de kamer uitgegaan. Het was goed zo. Dat was echt een hele bijzondere ervaring!’

Hanneke: ‘Iemand die euthanasie ging plegen zei tegen mij of ik door wilde geven aan mijn team dat we engelen aan het bed zijn.’

Marjan: ‘Een mevrouw in de palliatieve fase zag mijn overleden vader achter mij staan, en ze vond dat hij zo’n lief gezicht had.’

Marieke: ‘De dag voordat mijn bewoonster overleed, mocht ik als tiener(verzorgende) haar kledingkast door… Ik koos een knalpaarse hippie duster met borduursel. Twintig jaar later heb ik het nog.’

Lydia: ‘Er was een mevrouw met vergevorderde Alzheimer. Na drie jaar niet gesproken te hebben, ging ik een kwartiertje met haar spiegelen. Toen vroeg ik: “Ligt u lekker?” en toen antwoordde zij: “Ja, ik lig lekker.” Weg was daarna ook het contact, maar dat moment vergeet ik na 25 jaar nog steeds niet.’

Danny: ‘Een bewoner met Korsakov die jaren in een verpleeghuis geen alcohol meer dronk, bracht vlak voor haar dood een proost uit met een biertje. Prachtig!’

Steffie: ‘Toen ik voor een cliënt een AD matras wou bestellen, vroeg mevrouw me: “Mag het ook een hemelbed zijn?” Ik zat net voor haar geknield en kreeg daarbij een aai over mijn bol. Die rust van die vrouw ging over op mij en sinds dien kijk ik ook heel anders naar de dood. Ik ben haar nog steeds dankbaar.’

Cynthia:  ‘Als mijn bewoner is overleden, sta ik nog rustig bij hem en zeg hem nog één keer gedag. Op het moment dat ik buiten kom en de deur dicht doe, hoor ik vanuit de recreatieve ruimte “sinterklaasje kom maar binnen met je knecht!”. Een heftig moment waarop ik eerst wil zeggen: “Kan het niet wat zachter?” Maar dan het besef: het leven gaat door.’  

Brenda: ‘Nog niet zo heel lang geleden woonde er bij mij op de groep een man die gediagnosticeerd was met terminale longkanker. Op een zeker moment gaf meneer aan dat hij niet meer wilde, omdat hij zoveel pijn had. In overleg met familie en arts werd overgegaan tot palliatieve sedatie. Meneer had de voorgaande avond nacht en ochtend niet of nauwelijks meer gereageerd. Op het moment dat mijn collega en ik kwamen om de sedatie op te starten, vertelden wij wat we zouden gaan doen en namen afscheid van meneer. Terwijl ik de eerste dosis medicatie inspoot pakte meneer mijn hand vast en zei “Dank je wel meisje, ik kom nog wel een keertje bij je langs.” Die avond overleed meneer. Drie dagen later in een droom kwam meneer vertellen dat het goed met hem ging.’

Mariëlle: ‘We hadden een bewoonster die verbaal agressief kon zijn naar verzorgend personeel, zo ook op de bewuste dag: ze was erg aan het schelden op ons. Plotseling veranderde de situatie. Ze kreeg een wegraking, kwam weer bij, zei dat ze van ons hield en overleed erna in bijzijn van mij en mijn collega.’

Natasja: ‘Een vrouw koos voor euthanasie. Een van de laatste momenten dat ik haar zag zei ze: “Weet je? Mijn kleinzoon vindt jou leuk.”’

Dit artikel staat in het februarinummer van Tijdschrift voor Verzorgenden >>