Mijn leven in een paar regels. 28 september 1978 ben ik geboren. Na 16 schooljaren begon ik in 1996 aan de hbo-v. In 1997 ging ik het huis uit; samenwonen. In 2000 raakte ik gediplomeerd en aan het werk. In 2001 ging ik trouwen en in 2006 werd ik moeder.
Een paar regels vol ge- en jaartallen; mijn leven, met vooral de ups. Uiteraard is er meer gebeurd dan ik hierboven beschrijf. Sommige dingen houd je voor jezelf. Zo ging ik bijvoorbeeld eind 2009 scheiden. Niet echt iets om vrolijk, uitgebreid over te bloggen…
Na een flinke poos bleek het leven gewoon door te gaan. Er zijn er hier vast mensen die het met mij weten. Nee, scheiden was niet leuk. Maar soms is getrouwd blijven toch erger. Hoe dan ook, nu ben ik vrolijk gescheiden. Het gaat goed met mij, met mijn dochter en zelfs met mijn ex. Leven denderde door en inmiddels hebben we allebei nieuwe liefdes. We kunnen nog goed samen afspraken maken, dus alles komt uiteindelijk wel weer goed, geloof ik.
Toch kan scheiden, naast emotionele hobbels en bobbels ook praktische problemen met zich meebrengen. Veel zwaarder nog dan het verdelen van geld en kasten, vond ik het verdelen van ons wonder; onze dochter. Hoe doe je het goed, want je hoort zoveel over kinderproblemen door ouderscheidingen? En zowel vader als moeder willen dochter toch fulltime zien?
Met wat praten en nog wat praten, hebben we het heel prima kunnen regelen. Het blijkt alleen in de praktijk heel ingewikkeld. Net als ‘vroeger’ werkt hij nog fulltime en ik maar 24 uren. Maar hoe zorgen we dan samen voor 100% kinddekking? Want ik wil mijn dochter zo min mogelijk in voor- en naschoolse opvang en overblijf ‘dumpen’.
De reden dat ik dit persoonlijke verhaal wereldwijd bekend maak, is omdat ik verpleegkundige ben. En dan zo eentje die onregelmatig werkt. Soms werk ik ver voor een schooldag begint. Soms werk ik op een vrije dag. Soms werk ik tot middernacht of slaap ik overdag. En hoe dan met mijn dochter?
De verschillende kinderopvangen die mijn omgeving rijk is, halen er allemaal hun schouders voor op. Er is eigenlijk niemand die in avonduren of heel vroeg ’s ochtends mijn dochter kan waarnemen. Ik moet maar familie vragen, zeggen ze, maar zij kennen mijn familie niet.
Ik schrijf deze week het verhaal heel dicht bij mezelf. Ik wil gewoon erg graag weten: hoe doet iedereen dat onregelmatig werken? Is het werkelijk zo, dat we soms dit werk moeten verlaten door het thuisfront? Zijn er oplossingen voor? Of ben ik toevallig de allerenige (gescheiden) verpleegkundige met oppasproblemen?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account