Vorige week had ik op mijn stageplek in de huisartsenpraktijk reanimatiecursus. Ik vind het prettig dat ik de mogelijkheid heb om tijdens mijn stages mijn BLS-vaardigheden door middel van bijscholing op peil te houden.
Omdat we met een klein groepje waren konden we flink oefenen. Reanimeren, stabiele zijligging, beademen met de ballon en het gebruiken van de AED kwamen voorbij in de cursus. Naast de standaardtheorie en de handelingen oefenden we ook de taakverdeling in een acute situatie. Wie reanimeert, wie beademt en wie sluit de AED aan.
Daarnaast werd de situatie gesimuleerd. Alle collega’s gingen naar hun werkkamer en de doktersassistente riep om hulp. We oefenden dus echt hoe te handelen in een acute situatie en hoe je op zo´n moment de taken verdeelt. Het was voor mij een echte opfriscursus en door de simulatie leek het echt.
Ik was gespannen toen ik de reanimatiepop daar op dat bed zag liggen. Ik riep dat ik de AED zou aansluiten en dat deed ik ook terwijl mijn collega de pop alvast reanimeerde. Ineens liepen de rillingen over mijn rug. Stel, dat was nu een echte patiënt. Zou ik dan ook zo handelen? Tuurlijk, dat had ik toch zojuist geleerd!
Toch blijf ik het een eng idee vinden, zo’n reanimatie. Ik kan alleen maar hopen dat ik in een echte noodsituatie net zo zelfverzekerd zal handelen als afgelopen week.
Hebben jullie wel eens een reanimatie meegemaakt? Heb je gehandeld zoals je dat in gedachte had? Hoe ging je hier achteraf mee om?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account