De computer als pijnmeetinstrument

Het SMS-je van het ziekenhuis eindigt met ‘wij wensen u een goede nachtrust!’ En dat is gelukt.

Afgelopen dinsdag heb ik een bursa olecrani chirurgisch laten verwijderen. De forse zwelling zat bij mij op op de onderarm net iets voorbij de elleboog en is door diverse artsen ook anders genoemd. De huisarts begon met lipoom. Bij een volgend bezoek twijfelde hij hier aan, en vond het verstandiger om me door te sturen naar de chirurg. De eerste chirurg die ik bezocht noemde het een hygroom, en dinsdag bleek ik toch als ‘eigenaar’ van een ontstoken bursa olecrani op de operatielijst te staan. Tja, behalve wat ongemak had ik verder geen enkel symptoom van een ontstoken bursa, maar goed…

Het is toch apart om als werker in de zorg  aan de ontvangende kant van die zorg te staan. Nu was mijn ingreep rechttoe-rechtaan, kreeg ik keurig bij mijn premedicatie alvast een forse pijnstiller en kreeg ik nauwgezet te horen wat me te wachten stond.

Het operatiehemd sloot goed (ik kan me uit mijn periode op de afdeling chirurgie van het ziekenhuis vooral slechtzittende hemden herinneren). Gelukkig mag je onderbroek aan blijven, maar waarom je sokken uit moeten?! De zuster kan het me niet uitleggen, terwijl het toch behoorlijk fris is op de operatiekamer.

Ik heb gekozen voor plaatselijke verdoving door middel van een supraclaviculaire blokkade. Die werkte prima, maar tot diep in de nacht heeft mijn linkerarm er als een wees bij gehangen. ‘Ik voel hem niet, en het is net alsof die arm niet van mij is’. Zo heb ik het aan mijn vrouw Marion proberen uit te leggen.
De postoperatieve drain was een verrassing, maar die mag er gelukkig vandaag weer uit.

Dinsdagavond om 20.00 uur kreeg ik het eerste telefoontje van het ziekenhuis. Het ziekenhuis heeft een computersysteem voor telefonische pijnmeting waarbij ik vier keer per dag mijn pijnscore kan doorgeven. Mocht mijn pijn boven de te verwachten score uit komen, dan word ik door de verpleegkundige gebeld en kan aan de hand van een vragenlijst de oorzaak worden opgespoord en behandeld.
En het SMS-je voor het slapen gaan was een welkome herinnering aan de pijnstiller die ik kon innemen.

Zo heb ik toch een beetje het gevoel dat het ziekenhuis me in de gaten houdt.

Hoe gaan jullie in het ziekenhus om met postoperatieve pijnmeting?