Indianenverhalen

Enkele weken geleden kreeg ik de vraag van een huisarts om een morfinepomp te starten bij een vrouw van 91. Haar open been gaf haar veel pijn, die niet met fentanylpleisters te bestrijden was.

Ze lag op bed, at en dronk niet meer: ze had de strijd opgegeven. Ik vertelde wat ik kwam doen, en haar ogen lichtten op: ‘Heb ik dan geen pijn meer? Dankjewel!’ Een lage dosering morfine was voor haar al voldoende. In de dagen die hierop volgden ben ik nog enkele keren bij haar geweest. Ze reageerde al niet meer op de omgeving, maar aan alles was te merken dat ze niet leed.

Haar zoon vertelde me liefdevol over zijn moeder: hoe ze haar hele leven met ‘de handen in de aarde’ had gezeten op het boerenbedrijf. ‘Moeder is een echt natuurmens. Nooit de tijd genomen om eens rustig te zitten. Karakteristiek voor haar was dat ontbijt en lunch staand aan het aanrecht werd gegeten, want er moest nog gewerkt worden. ‘Dit is voor het eerst dat ik mijn moeder in bed zie liggen!’ Ook de slof sigaretten die ze al van jongs af aan per week rookte, had haar gezondheid niet aangetast. ‘Onbegrijpelijk,’ zei de zoon, die eraan toevoegde zelf blij te zijn dat hij 30 jaar geleden al was gestopt.

De stammoeder had haar hele leven de touwtjes strak in handen gehouden en tot op het laatste moment bleef dat ook zo. ‘Moeder wacht op de goede regenboogstrijder’ werd mij verteld. Op mijn vragende blik kreeg ik een uitgebreide uitleg over de rol van regenboogstrijders in een indianenlegende over geesten die de natuur zouden redden wanneer de aarde door de hebzucht van de mens ziek zou worden.

Die geesten zweven boven de aarde en wachten op de zielen van overleden mensen. ‘Moeder wil wel dat de goede regenboogstrijder haar mee neemt, eentje die haar ziel niet meer terugbrengt naar de aarde.’ En zo kreeg ik, nog geen kwartier nadat ik bij mevrouw langs was geweest, de melding dat de regenboogstrijders haar hadden opgehaald.