'Jullie hebben me gedragen'

Vorige week, vlak voordat ik bij mijn eerste cliënt naar binnen ging, kreeg ik een telefoontje van mijn collega: ‘Meneer Jansen is vannacht overleden.’ Hij is de tweede cliënt op mijn lijst. Twee weken geleden ben ik voor het eerst bij hem geweest en heb ik daar ook een blog over geschreven.

Als iemand overlijdt gaan wij er vrij snel naartoe om zaken te regelen als het afsluiten van een morfinepomp, het afmelden van de gehuurde zorgartikelen, en uiteraard ook om te horen of de familie nog vragen heeft. Drie kwartier later parkeer ik mijn auto voor de deur van meneer Jansen. Zijn dochter doet open, en ik condoleer haar met het overlijden van haar vader. Zij vraagt of ik wil zien hoe haar vader is opgebaard.

Zij leidt mij de kamer binnen waar hij er keurig bij ligt in een net pak, goudkleurige stropdas en met gevouwen handen. Het is verbazend hoe vaak de gelaatstrekken van een overledene weergeven hoe de persoon in zijn leven was. Meneer Jansen lag er heel tevreden bij.

Even later zit ik met mevrouw Jansen, de dochter en de zoon aan de keukentafel. Ik vertel de familie wat ik heb meegekregen van het eerste bezoek: de tevredenheid, het huiselijke tafereel waarbij mevrouw de nagels van haar man aan het vijlen was. ‘Dat je dat hebt onthouden’ zegt mevrouw mij. ‘Het zijn juist deze dingen waarop ik een dag kan werken’ geef ik aan. ‘Uw man was zo tevreden in een toch zorgelijke situatie’.

Het doet mevrouw zichtbaar goed dat ik haar dit vertel. ‘Mijn man was ook echt een content mens, tot op het laatst aan toe. Hij was zo blij met alle hulp die jullie hebben gegeven. Vanaf het moment dat de eerste zuster bij ons binnenkwam, werd ik door jullie gedragen. Ik kon de zorg niet meer aan, en jullie hebben ervoor gezorgd dat ik hem de laatste weken thuis heb kunnen houden. Wil je iedereen daarvoor hartelijk bedanken?’

Mijn dag kon niet meer stuk!