‘Mensen buiten de zorg beseffen niet dat dit de werkelijkheid is’

1. Waarom besloot je het stuk te schrijven?

‘Eigenlijk was het een vrij impulsieve actie. Ik was zó verontwaardigd over dit specifieke voorbeeld dat ik in al mijn boosheid en onmacht in drie minuten dit stukje tikte op mijn Facebook. Ik was dan ook nogal overdonderd door de aandacht die het kreeg. In eerste instantie dacht ik nog dat social media vluchtig waren en dat de aandacht na een dag of drie wel zou verstommen, maar nee. Ik moest er dus ook wel een beetje om grinniken.’

Lees de brief

Geen idee waar de brief van Marleen over gaat?
Lees hem hier >>>

2. Is het verhaal in jouw brief echt gebeurd?

‘Ja, het verhaal uit mijn brief is zeker een casus uit de praktijk. Uiteraard wel iets geanonimiseerd wege privacy-redenen, maar helaas één van de vele voorbeelden die we steeds vaker voorbij zien komen.’

3. Gaat dit in de toekomst veel vaker gebeuren denk je?

‘Ik kan je vertellen dat wij op de revalidatieafdeling wekelijks mensen naar huis sturen van wie wij als team denken dat het thuis niet goed zal gaan. Omdat er thuis onvoldoende zorg of toezicht is, of onvoldoende middelen om te zorgen dat mensen zich ook daadwerkelijk kunnen redden. Straks, als de zorg wordt overgeheveld naar de gemeenten, vrees ik dat dit nog erger gaat worden. De gemeenten krijgen minder geld en bovendien zijn ze er niet op toegerust om dit beleid uit te voeren.’

4. Wat heb je bereikt met jouw brief?

‘Ik vond altijd dat er weinig tegengeluid kwam uit de samenleving over de wereld van de zorg. Door mijn brief merk ik dat veel mensen buiten de zorg zich niet realiseren dat dit de werkelijkheid wordt, een werkelijkheid die veel kwetsbare ouderen treft. Vanwege de verontwaardiging die het opriep en omdat het leek alsof ik een bijdrage leverde aan een stukje ‘bewustwording in de maatschappij’, heb ik het stuk dan uiteindelijk ook naar De Volkskrant gestuurd. Daarna raakte het in een stroomversnelling: ik was bij Pauw & Witteman, en daarnaast ben ik benaderd door KRO Radio 1, KRO Brandpunt en het Algemeen Dagblad. Vanmorgen nog had ik een bespreking bij Man bijt Hond die graag een item willen maken over dit onderwerp. Ik heb inmiddels ook regelmatig contact met een lid van de Tweede Kamer die langdurige zorg in haar portefeuille heeft en via het ministerie van VWS graag de werkwijze van het CIZ wil onderzoeken en toetsen. Alle media-aandacht is dus een beetje tegen wil en dank maar ik ben enorm blij met de aandacht die dit onderwerp krijgt en dat het op de politieke agenda terecht is gekomen.’

5. Als jij de politiek zou kunnen beïnvloeden, wat zou je dan veranderen?

‘Een oplossing heb ik niet zo 1, 2, 3. Ook begrijp ik dat bezuinigingen nodig zijn. En ik vind ook dat niet iedere oudere in een zorginstelling terecht hoeft te komen. Waar volgens mij het knelpunt zit is dat ‘de regering’ heeft bedacht dat ouderen langer zelfstandig thuis moeten blijven wonen. Prima, maar zorg dan wél dat de zorg thuis goed is georganiseerd, en gecentraliseerd zodat cliënten niet bij allerlei verschillende – bureaucratische – instanties hoeven aan te kloppen. Het kan niet zo zijn dat je mensen naar huis stuurt en dan vervolgens op verschillende manieren gaat bezuinigingen op die zorg en aanpassingen en daarover heen óók nog eens een reorganisatie doet, de overheveling naar de gemeentes dus.’

6. Ook op de Facebookpagina van Nursing is je brief ontzettend veel gedeeld, en veel verpleegkundigen zijn het met je eens. Wat zou je hen willen meegeven?

‘Ik werk zelf al jaren in de zorg en ik weet dat de bereidheid om op de barricades te stappen binnen de beroepsgroep klein is. De ‘als ik ga staken zijn mijn cliënten de dupe’ gedachte overheerst altijd. Wat ik nu veel terughoor, uit verschillende hoeken, is dat het mijn woorden mede interessant zijn omdat juist iemand van de werkvloer een kritisch geluid laat horen en aan de bel trekt. Ook al heb ik hier nooit bewust voor gekozen, het helpt als je je stem laat horen. Nu zeg ik niet dat wij, verzorgend/verplegend personeel, naar den Haag moeten om te demonstreren. Maar misstanden aan de kaak stellen, aangeven wat jij ziet gebeuren in de praktijk, is heel belangrijk. Wat voor gevolgen de bezuinigingen en de veranderingen in de zorg hebben voor mensen. Échte mensen, onze vaders, moeders, opa’s en tantes. Blijkbaar heeft dat toch effect. Hoe klein misschien ook.’

Marleen Verbree is verpleegkundige en werkt op de revalidatie-afdeling van een verpleeghuis in de buurt van Utrecht.