Een op de vier verpleegkundigen is minder kritisch op het functioneren van de stagiaires: voor hen is inzet al genoeg voor een voldoende. Een enkeling geeft helemaal nooit een onvoldoende, omdat studenten ‘het echte vak pas leren als ze klaar zijn’. Dit blijkt uit een poll op Nursing.nl, waar zo’n 350 keer op gestemd werd.
Toekomstige topverpleegkundigen
Verpleegkundigen zijn zelf verantwoordelijk voor het leveren van toekomstige topverpleegkundigen, vindt Ans Detert Oude Weme, hoofd van het zorgteam IC in de Zwolse Isala Klinieken. ‘Ik denk wel eens als ik iemand bezig zie: hoe komt het dat deze collega is afgestudeerd?’ Zegt Ans in het artikel ‘Dankzij de werkbegeleider een geslaagde stage’ in Nursing juli-augustus. Want volgens Ans kunnen we wel mopperen over het niveau van pasafgestudeerde collega’s, maar: ‘Deels zijn we daar zelf verantwoordelijk voor.’
Een voldoende geven is leuker
Volgens Ans glippen vooral de stagiaires erdoor bij wie een prettige persoonlijkheid gecombineerd is met moeilijk te benoemen, kleine fouten. ‘De werkbegeleider voelt dat er iets aan schort, maar weet niet precies wat. En vindt het moeilijk om het concreet te maken. Bovendien is de student een hartstikke leuk mens. Dan is het verleidelijk om toch maar een voldoende te geven.’
Het volledige artikel –met daarin veel tips om stagiaires optimaal te begeleiden – lees je in Nursing juli-augustus, die volgende week op de deurmat valt. Wil je dit nummer van Nursing ontvangen? Neem dan vandaag nog een abonnement. Profiteer van onze zomeractie!
Door: redactie Nursing | Volg ons ook op twitter!
heb hetzelfde meegemaakt als sue-serena. zelf was ik al 47 jaar en al in de zorg gewerkt. ging van niv. 3 naar 4. het werk in het ziekenhuis vond ik ontzettend leuk, maar doordat ik aandacht gaf aan de patiënten was er een soort jaloezie omdat die mij op handen droegen. ik kreeg veel goede beoordelingen, maar een paar boorden mij gewoon de grond in. het ergste was dat mijn praktijk opleidster daar alleen naar luisterden. haalde op school alleen maar 8,9 en zelfs verschillende 10. moest op den duur mijn beoordelingen aan mijn praktijk opleidster inleveren en heb die nooit meer terug gezien. het was gewoon vechten tegen de bierkaai. kreeg mijn ontslag en ben er jaren ziek/onzeker van geweest. uiteindelijk heb ik mijn diploma in een andere instelling toch nog gehaald en ben met lof geslaagd. heb het nu naar mijn zin, maar kan er nog steeds niet over uit waarom zij mij dit hebben aangedaan. die ene collega heeft een paar jaar later haar ontslag gekregen omdat ze het ook bij andere flikte. zelf begeleid ik ook leerlingen, maar ik durf met een gerust hart zeggen dat ze graag onder mijn hoede zijn.
Als praktijkopleider probeer ik zo objectief mogelijk te beoordelen en daar zijn methodes voor. (bijvoorbeeld het 360 gr feedackmodel) Ik ben de brug tussen school/student en de werkvloer, maar werk ook een paar dagen aan het bed. Zo weet ik ook wat er speelt. De eindbeoordeling doe ik samen met de student en regelmatig hebben we een tussenevaluatie samen en met de werkbegeleider. De meeste problemen die worden opgemerkt hebben te maken met de beroepshouding en daarbij het verschil van visie van collega’s.
Wat mij betreft wordt er meer aandacht geschonken aan het geven van feedback; HOE doe je dat. Breek elkaar niet af maar bouw aan kwaliteit en daar hebben wij onze staigiares hard voor nodig.Als oudere collega’s ‘bij het oude willen blijven’ is dat een teken dat er niet voldoende is bijgeschoold, hier ligt een taak voor de werkgever. Want als oud en nieuw niet meer samengaan hebben we pas echt een probleem.
Een voldoende geven is leuker.(citaat tekst)
De valkuil van het halo- en horneffect. Een boeiende materie in werkbegeleiding.
In plaats van ll-verpleegkundigen te weren kunnen de oude rotten en leidinggevenden beter deze mensen eren. Het is absurt dat in deze tegenwoordige tijd leerlingen worden weg gepest, zelfs in tijden van crisis en bezuinigingen. We hoeven niet te twijfelen of het wel een goede verpleegkundige is of niet, dat is aan de client en niet aan het personeel. Daarbij is iedereen anders, en dat moeten wij toch weten als deskundigen.
Laten we trots zijn dat er uberhaubt nog mensen kiezen voor dit beroep.
Daarnaast ben ik geen voorstander van CGO onderwijs. Verschrikkelijk dat je bijvoorbeeld als 25 jarige nog naar je eigen compententie’s moet kijken. Mensen die kiezen voor dit vak maken een bewuste wel overwogende beslissing. CGO onderwijs kost onnodig veel tijd, het is niet doeltreffend, en begeleiders hebben er geen sjoefel van.
We maken het onzelf onzettend moeilijk, laten we van coulanter zijn, dit voor een betere wereld
ruim 20 jaar geleden begon ik aan de HBO-V in Nijmegen. Ook mijn stages liepen niet altijd over rozen.
Een ziekenhuisafdeling kreeg het zelfs voor elkaar dat ik zwoer dat ik als professional nooit meer een ziekenhuis binnen zou stappen. Later heb ik met veel plezier ruim 10 jaar in een algemeen ziekenhuis gewerkt en ben nu al weer 3 jaar docent Verpleegkunde op een ROC.
Niet iedere verpleegkundige heeft de kennis en vaardigheden om een toekomsige collega goed op te leiden. Dat is ook niet zo erg want er zijn er genoeg die dat wel hebben en ook graag laten zien. Erger is bekrompenheid (wij doen dit zo al jaren dus niet zeuren) en achterbaks gedrag naar leerlingen en stagaires. Zo gek is het dan niet als ze de opleiding verlaten en de gezondheidszorg is weer een verpleegkundige armer. Opleiden en begeleiden is een vak appart, laten wij dat dan vooral over aan verpleegkundige die dat kunnen maar vooral ontwikkelingsgericht kijken.Op deze manier raken studenten gemotiveerd en betrokken en hebben de verpleegkundigen weer een competente maar ook leuke collega erbij.
heb gedurende mijn ziekenhuis stage het zelfde ondervonden,, vast geroeste verpleegkundigen de het onder het werk hebben,, over tennis, ik heb veel fouten waargenomen tijdens mijn stage ,, en als ik er wat van zei,, werd dat mij niet in dank afgenomen,, de voorlaaste week kreeg ik te horen,, dat ik niet voldeed,ja vind je het vreemd , de personen waar ik moest mee werken waren rond 40 a 45 jaar ,, ik was 19,, ja mijn hobbys stroken niet met die van hun,, en ik ging niet in de kantine zitten bij hun maar ging een praatje maken met de patienten werd me niet in dank afgenomen,, wat mij heel erg verbaasde is dat mijn werk begeleidster tegen mij zei ,, dat ik beter in een verpleeghuis kon gaan werken.. omdat ik te veel intresse voor de patienten had ,,,,, uh,is dt niet waar het omdraaid???ben nu gelukkig alweer een paar jaar verpleegkundige,, en ja ik waak er voor om niet te worden zoals zij . maar objectief te zijn
Ik vind het erg opvallend dat een aantal mensen hieronder aangeven dat het niet ter discussie staat of de vraag ‘wil ik hem/haar als collega’ mee mag spelen in de beoordeling. Natuurlijk mag dat! Het gaat er alleen om dat het bij deze vraag niet gaat om de persoonlijkheid (‘vind ik hem/haar leuk’) maar om de kwaliteiten die iemand mee brengt als toekomstig collega!
En wat betreft het beoordeling op zich ben ik het zeker eens met de stellingname dat wij als verpleegkundigen zelf grotendeels verantwoordelijk zijn voor het niveau van de net afgestudeerden. De opleidingen hebben hier een steeds kleinere rol in door de beoordelingen juist op de werkvloer te leggen. En ook al zal de ene stageplek meer uitdaging bieden voor een student dan een andere plaats of instelling maar het blijft de verantwoordelijkheid van de studenten hier iets mee te doen. Op de werklvoer zelf of via school.
Dus collega’s; geloof in elkaar en beoordeel rechtvaardig, ook al lijkt de uitkomst dan soms streng!
Ik volg de opleiding tot verpleegkundige en moet ook verschillende stages lopen. In het afgelopen semester heb ik een stage gehad waarbij ik pas in laatste week te horen kreeg dat de praktijk niet voldoende was.
Ik had er meer aan gehad dat mijn collega’s kritisch durfden te zijn en dit ook naar mij toe uiten, gedurende mijn hele stageperiode. Als student zijnde is het alleen maar prettig dat collega’s kritisch kijken en het gesprek aan gaan over jou manier van werken. Tenslotte volg je de opleiding om een goede verpleegkundige te worden en daarbij hoort een kritische blik zowel van de student als haar collega op de werkvloer. Wanneer je optijd feedback krijgt heb je ook de gelegenheid om er aan te werken en jezelf te verbeteren.
tegen de mensen die beoordelen met de vraag “zou ik haar of hem als collega willen?” Ieder persoon is anders en met de één kun je het wel vinden en met de ander niet. Het draait om de vraag of je met de persoon zou kunnen werken op basis van kennis en kunde op die manier handel je volgens je beroepshouding! hoe zou je hetzelf vinden wanneer je een negatieve beoordeling krijgt om wie je bent. Ik denk behoorlijk ***!
Ik ben er helemaal eens, stagementors en stagebegeleiders beoordelen stagiaire te streng. Als een stagiair assertief is en voor haar mening uitkomt dan werd zij op school gebuisd door de stagebegeleider, in haar praktijk examen of op stage voor attitude. Zelfs hoewel zij geslaagd is op de dienst. Sommige diensten (rusthuizen) zullen weer willen dat de student al de “vuilwerk” doet o.a etenskar naar de keuken nemen, de afwas in de keuken, vuil linnen naar de wasserij, terwijl er taken is zoals medicatie klaarzitten of bestelling, met een verpleegkundige een doktersconsult doen, opname van een bewoner onder toezicht.
Op sommige stageplaatsen krijgen studenten ook onterechte negatieve beoordeling, bv als een personeelslid de student niet mag, dan zal zij van alles aan haar collega’s vertellen om de student zwart te maken, mhg kreeg de student geen eerlijke kans om haar te bewijzen. Ze letten alleen op dat wat zij verkeerd doen en dan zijn ze rap om een negatieve evaluatie te geven, maar om een positieve evaluatie te schrijven, hebben ze geen tijd voor.
Op verpleegschool krijgen allochtone studenten ook geen rechtvaardige kans, ze moeten ze constant bewijzen…Leerkrachten hebben de neiging om fouten bij praktijk examen van een Belgische studenten door de vingers te zien terwijl ze een allochtoon hard aanpakken en voor een kleine fout laten buizen.
Dit is te verstane waarom er een groot te kort aan verpleegkundige is…
Wat ik wel van belang vindt is inderdaad het gebruik van objectieve meetinstrumenten, maar echt objectief bestaan die niet aangezien mensen het werk doen.
Het zogenaamde 360 graden feedback formulier is heel handig, kan ook door meerdere collega’s ingevuld worden en op verschillende momenten in de opleiding. Hierbij is groei en ontwikkeling op vrijwel alle aspecten goed te beoordelen en zien.
Tja streng zijn is niet goed als het niet rechtvaardig is. Maar beter een tekort aan vpk dan een onbekwaam persoon aan het bed! Veel mensen vinden het te lastig een onvoldoende te geven, het is ook echt niet leuk maar wel belangrijk! Je geeft ook pas een onvoldoende als je toch wel alles met de leerling, collega’s en afdeling opleidingen oid in het werk gesteld hebt om er wat van te maken. Als het er niet in zit, moet je dat ook durven toegeven.
kritisch mag en moet je zijn. Maar wel objectief en niet met de mening “zou ik haar/hem als collega willen” dit staat NIET ter discussie. Want wat ik een leuke collega vindt, hoef een ander niet leuk te vinden. En niet elke stagere wordt je collega, denk ik dan.
Voor mij geldt. Doet en hoe doet de stagere zijn/haar werk. hoe gaat hij met de patienten om, en hoe gaat hij/zij om met problemen. en met kritiek ontvangen.
natuurlijk kan hier best wel eens een onvoldoende uitkomen. Maar dat wil ook weer niet zeggen dat de stagere slecht is. Hij/zij komt niet op de afdeling tot zijn/haar recht. Maar misschien wel ergens anders
Goed om kritisch te kijken. Ik, als vpk in opleiding (BBL mbo verkort), weet goed dat collega’s en begeleiders kritisch zijn.
Gelukkig leer ik van de gegeven feedback, ik merk dat als je eenmaal vertrouwen gewonnnen hebt op de afdeling dat ze je dan meer loslaten (wat niet alleen positief is). Andersom is er een collega-leerling die nu eenmaal de naam heeft dat ze het niet zo goed doet en er wordt negatief over haar gepraat. Ze krijgt amper de kans om te verbeteren. Alsjeblieft gun mensen een 2e kans voordat je ze gelijk helemaal afschrijft!!! Je hebt het zelf ook moeten leren. En als je feedback geeft geef dan ook tips hóe de leerling op dit punt kan verbeteren en noem niet alleen wát er niet zo goed ging.
Helemaal met Ray eens, om net zo goed gediplomeerde collega’s feedback te geven. Als ik op een manier zou werken zoals bepaalde collega’s het doen, zou mijn leerperiode absoluut met onvoldoende beoordeelt worden. Ze lopen de kantjes ervan af terwijl veel leerlingen zich een slag in de ronte werken om (onder andere) hun begeleiders tervreden te stellen.
Enne ik snap dat je in je team over leerlingen praat maar ik heb een aantal keer gehad dat ik ergens aan het werk was en hoorde dat ze het over me hadden. Hoe irritand!
Prima om kritisch naar mensen in opleiding te kijken. Maar hoe zit het eigenlijk met de zelfreflectie van zittende professionals? Kijkt men ook zo kritisch naar de eigen competenties? Is men bereid om de eigen ‘competentiegaps’ te dichten? En hoe zit het met het beoordelingsvermogen? In hoeverre heeft men / maakt men gebruik van objectieve meetinstrumenten?
Toch een aantal vragen waar menigeen zich voor achter de oren moet krabben, lijkt mij zo…….
Ik ben het ermee eens dat een leerling rechtvaardig beoordeeld moet worden, en niet alleen ervan uitgaan dat iemand leuk is en het wel leert als ze afgestudeerd is, ik heb zelf een extra stage gedaan en hier ben ik alleen maar beter dan slechter van geworden.
Op de afdeling waar ik pas werk zie ik soms ook staigiares dat ik denk, nou al had ik zo bij mijn laatste begeleidster gewerkt dan had ze me meteen de deur gewezen, maar deze krijgen dan zelfs soms gewoon een voldoende!!!
Ik ben zo’n student die werd beoordeeld op zogenaamde “buikgevoelens”en niet op feiten, helemaal gestoord werd ik ervan. Nee, het beoordelen moet objectief gebeuren en niet subjectief! Men doet iemand veel onrecht aan , ik heb het om me heen gezien, leerlingen worden op zo’n manier weggejaagd ipv dat men ze houdt. Ga op een constructieve manier met ze om en heb geen machtsvertoon.
@Nancy;ik ben het niet helemaal met je eens. Streng beoordelen oké maar dan wel op basis van de gestelde criteria. Waar onderdelen als beroepshouding/attitude/collegialiteit e.d. als het goed is wel onderdeel van uitmaken. Maar dat is m.i. toch iets anders als beoordelen op persoonlijk vlak.
En beoordelen of iemand je collega kan worden doe je in een sollicitatieprocedure en niet in een evaluatie. Ik kan best iemand een voldoende geven terwijl ik hem/haar niet als collega zou willen.
Helemaal mee akkoord. Ik ben waarschijnlijk de persoon die streng beoordeelt! Ik vertrek bij elke evaluatie: wil ik met deze persoon samenwerken zowel op gebied van kennis en kunde als op persoonlijk vlak. Uiteindelijk worden zij wel onze collega’s!
Verpleegkunde is meer dan alleen maar vriendelijk zijn en doen wat de patiênt verlangt.