Weeda beschrijft in een artikel in het NRC hoe haar man Menno onterechte hoop krijgt doordat bijvoorbeeld een cardioloog hem na een hartoperatie zei: ‘Met dit hart kun je honderd worden.’ Ook verpleegkundigen leken om de hete brij heen te draaien als Menno hen vraagt hoe lang hij baat zal hebben bij de bestraling: ‘De twee vrouwen schrokken. Ze keken elkaar aan, sprakeloos, en toen mij. O jee, zag je ze denken, hij weet niet dat hij binnen afzienbare termijn doodgaat. „Nou, eeeh, je weet nooit hoe het loopt”, zei er een. Verder kwamen ze niet. Dus zei ík maar wat.’ Volgens Weeda is het belangrijk om te weten dat een patiënt binnen afzienbare tijd kan wegvallen, zodat er tijdig en uitgebreid afscheid genomen kan worden. ‘Ik wilde niet dat hij onverwachts zou sterven.’
‘Wees eerlijk tegen de patiënt’
Kankerpatiënten gaan dood, tenminste, een grote groep. ‘En toch durfde geen enkele specialist of verpleegkundige dat tegen mijn man te zeggen.’ De journalist benadrukt dat haar pleidooi geen kritiek op artsen en verpleegkundigen is. ‘Maar ik zou ze willen aansporen eerlijk tegen een patiënt te zeggen: “U zult doodgaan. Tenzij er een wonder gebeurt en daar zou ik niet op rekenen.”‘
Hoe denk jij hier als verpleegkundige over? Vind je het lastig om patiënten hierover te woord te staan? En heb je behoefte aan meer begeleiding op dit gebied? Laat je reactie hieronder achter!
Ik vind dat soort mededelingen in eerste instantie door de arts gedaan moeten worden. De arts is degene die onderzoekt, diagnostiseert en de diagnose en prognose mededeelt. Daarna is het aan de verpleegkundige om de patient te ondersteunen, te coachen, uit te laten huilen. Maar het is niet aan verpleegkundigen om dit nieuws te brengen.
Helemaal met bovenstaande mening eens. Het is niet aan de verpleegkundige om de diagnose te vertellen van overlijden aan patiënt. Wel het ondersteunen en begeleiden kn het proces
Ik vind het heel moeilijk.
Wanneer gaat iemand dan dood? Want dát willen ze dan weten: " zuster, hoelang gaat het duren?".
Ik zit al 25 jaar in de zorg, en nog nooit is er iemand gegaan op de tijd/dagdeel dat ik dacht dat ie zou gaan.
Dit artikel is wellicht een signaal, maar een dergelijke aanpak kan niet integraal worden toegepast. De een wil heel duidelijk te horen krijgen dat sterven nabij is, de ander kan daar helemaal niet tegen. Een individuele aanpak is beter dan een integrale.
Met name artsen in ziekenhuizen spreken niet graag over doodgaan. Als verpleegkundige moet je heel sterk in je schoenen staan om er open over te zijn. Je bent dan de eerste die het zo duidelijk zegt en dat roept heel veel vragen op bij patient en familie. Ook waarom de arts dit niet heeft gezegd. Bij huisartsen gaat het doorgaans beter en kan je er wel over praten.
Lastig dit. Het lijkt mij dat de arts het nieuws naar de cliënt overbrengt en niet de verpleegkundige. Maar het blijft en is lastig om dit soort nieuws over te brengen.
Je weet tenslotte (bijna) nooit hoelang iemand nog heeft en er zullen vast vragen komen van; Hoelang heb ik nog? Is er een kans dat ik dit kan overleven? etc