Blog Wouter: 'Met z’n tweeën in een SEH-bed'

Maandagochtend. Om 8 uur word ik verwacht in het kantoortje van de Nursing Manager in het Tamale West Hospital in Ghana. Het is de eerste dag van mijn stage waarbij ik roteer over de verschillende afdelingen van het ziekenhuis. De eerste maand zal ik stage lopen op de ‘OPD’, de outside patient department, maar vandaag krijg ik eerst een rondleiding over het terrein. Het terrein, ja, want elke afdeling blijkt een ander gebouwtje te zijn. Vroeger zijn het barakken geweest.

Al bij de eerste afdeling merk ik hoe anders het ziekenhuis is dan de ziekenhuizen in Nederland. In elke ruimte staan heel veel bedden, en die zien er allemaal anders uit. Soms fungeert een brancard als een bed. Op de spoedeisende hulp lijkt het zelfs niet uitzonderlijk dat er twee patiënten in één bed liggen. De rondleiding is erg uitgebreid en dus nemen we ook een kijkje in het mortuarium, waar de beste man ter plaatse zo vriendelijk is om ongevraagd even een koellade met lichaam open te trekken. Hij vertelt me dat ze twee lichamen in één lade leggen.

Ook Blogger Bente beleefde onlangs haar eerste werkdag in het buitenland. Een heel andere ervaring dan die van Wouter! Lees meer>>

Dan komen we op de OPD waar ik morgen zal beginnen. De afdeling blijkt een soort huisartsenpost en is onderverdeeld in meerdere compartimenten. Sommige met administratieve doeleinden, andere waarin consultaties plaatsvinden, weer andere waar triage gedaan wordt en tenslotte ruimten waar verpleegtechnische handelingen gedaan worden. Van het afdelingshoofd, door hen ‘the man in charge’ genoemd, krijg ik alvast wat uitleg over de materialen. Daar moeten ze erg zuinig mee omgaan, vertelt hij. 

‘Als ik de verpleegkundigen elke dienst een doos handschoenen geef, dan hebben ze daar genoeg aan. Als ik ze twee dozen geef, dan gebruiken ze ze allebei’, vertelt het afdelingshoofd. Het schiet door mijn hoofd: als je twee dozen geeft, wisselen ze hun handschoenen vaker en zijn ze dus hygiënischer bezig. Maar later kom ik erachter dat men hier al blij moet zijn als er überhaupt materialen zijn, en besef ik dat het de komende maanden veel improviseren wordt.

Soms lijkt het wel alsof iederéén stage loopt in het buitenland. Blogger Renée twijfelde of zij ook zou gaan.  Lees meer >>

Het afdelingshoofd vertelt ook dat hij materialen moet verstoppen omdat ze anders te snel verbruikt worden. Zo heeft hij een kast op zijn kantoor staan waar hij verbandspullen in bewaart, die alleen gebruikt mogen worden bij spoedgevallen. De absorberende verbanden die ik heb meegebracht uit Nederland verdwijnen ook in de kast en gaan achter slot en grendel. Alleen het afdelingshoofd heeft een sleutel. Dus als er een spoedgeval is moet hij vanuit huis komen om de kast open te maken.

Aan het eind van de dag zit ik vol indrukken en kan ik haast niet geloven wat ik allemaal heb gezien. Ik ben benieuwd naar mijn eerste echte werkdag…