Nachtdiensten. Door zwangerschap en borstvoeding heb ik al een hele poos een smoes. Ik hoef niet. Zonde voor mijn collega’s die er nu extra moeten draaien.
Maar ik mis het niet. Naar je werk fietsen, terwijl de rest van Nederland gaat slapen. Dat doet pijn.
Ik lees op de Nursingsite over nachtdienst en slecht functioneren. En ik begrijp het. Ik beaam het. Ik ben ’s nachts inderdaad ver- of gestoord in mijn handelen. Slaapgebrek hindert mijn motorische kunsten. Waardoor ’s nachts alles op de grond belandt.
Ben ik overdag een lieve, begripvolle zuster. ’s Nachts moet ik dat acteren. Werkelijk. Hoezeer ik ook de tranen begrijp in de nacht na een slechtnieuws gesprek. Ik vind ze verschrikkelijk. Ik kan niet anders dan denken: ‘Hou op met huilen. Ga asjeblieft slapen!’
Uiteraard laat ik mijn nachtdienstkater niet merken. Denk ik. Hoop ik. Want ik zou het verschrikkelijk vinden als mensen mij een nare zuster hebben gevonden. Ik ben helemaal zo naar niet. Heus. ’s Nachts echter kamp ik met een langdurig aanhoudend ochtendhumeur. Op de fiets naar huis zweef ik zwengelend om geparkeerde auto’s. Levensgevaarlijk. Zodra ik door de voordeur stap, grom ik naar alles wat nog durft te staan tussen mij en mijn matras. Even realiseer ik me het geluk dat alles vannacht goed is gegaan. Want het is geluk en zeker niet kunde geweest.
Kun je zo wel werken? Wat vind jij?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account