Wat een hel in Japan en het houdt maar niet op. Aardbeving, tsunami, dreigende nucleaire rampspoed. Inmiddels raakt bovendien eten en water op en spoelen levenloze lichamen met honderden tegelijk aan.
Alles kapot. Huizen, straten, dorpen weg. Mensen kwijt. Kun je je voorstellen dat je wakker wordt in zoveel ellende tegelijk? Zou het massahysterie oproepen of samenwerking? Zou je in zo’n wereld verpleegkundige zijn of slachtoffer?
Ik lees op Twitter over iemand die schrikt van alle Japanse onheil. Hij vreest voor zijn vakantie in dat gebied. Nog even en je hoort de eerste smakeloze grappen over de bevende wolkenkrabbers en het wassende water. Misschien is het goed als er weer gelachen kan worden. Dat er nóg gelachen kan worden.
Op het werk spreek ik iemand met gelijkgestemd kippenvel. Ook zij voelt Japan ineens een stuk dichterbij. Maar volgens haar is dit de aanzet tot een nieuwe toekomst. Na alle voorspoed die we niet waarderen, wordt ons eindelijk duidelijk waar het leven werkelijk over gaat.
Japan, welvarend land waar alles kan… kon. Leven zonder stroom blijkt behoorlijk ingewikkeld; bedreigend zelfs. En wat dacht je van leven zonder eten? Ineens blijkt het niet te gaan om electronica, apps en snelle wagens, maar om naastenliefde en veiligheid.
Ik weet niet of ellende is bedoeld als levensles of puur op je pad komt als afschuwelijk toeval. Mij opent het in ieder geval de ogen even. Ik voel een comfortabele bank onder mijn kont en een stekend schuldgevoel. Mijn kachel brandt, mijn dochter zit veilig en droog op school, ik heb een baan, een huis, lieve vrienden. Het is allemaal zo vanzelfsprekend.
Toch?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account