verplegen in...Mongolië

Verpleegkundige Linda Gerritsen werkt sinds twee jaar in Mongolië. Ze is uitgezonden door hulporganisatie VSO en werkt als nurse trainer in een lokaal ziekenhuis. Ze geeft les aan zo’n 170 verpleegkundigen.

Na de eerste vijf weken in Mongolië zit mijn country training erop. Het taalcertificaat is binnen; de basisprincipes heb ik onder de knie en nu wordt oefenen tot ik erbij neerval.

Ik werk in dit ziekenhuis, het Darkhan Negdsen Emneleg. Er zijn 330 bedden, verdeeld over 12 verpleegafdelingen.Er werken zo’n 170 verpleegkundigen en 74 artsen in het ziekenhuis. Van buiten ziet het jaren ’70-ziekenhuis er prima uit, maar aan de binnenkant blijkt dat de tijd heeft stilgestaan.

Dit is mijn kantoor, dat ik deel met de hoofdverpleegkundige. We bereiden hier onze lessen voor, schrijven projecten om financiële steun te krijgen en we hebben er ook veel lol. Ik bracht hier in het begin heel veel tijd door, om het reilen en zeilen in het ziekenhuis te ontdekken.

In het ziekenhuis vindt veel alternatieve therapie plaats. Er zijn zeven kamers waar vanalles gebeurt: honingmassages, zuurstofcocktails, hydrotherapie. Hier zie je dat met cupjes de nek en rug worden opgerekt; dit schijnt pijnverlichtend en ontspannend te werken. Eerlijk gezegd heb ik er mijn vraagtekens bij: de cupjes worden vacuum gezogen en na tien minuten verwijderd. Wat overblijft is een lelijke blauw plek.

De afdeling psychiatrie is erg ouderwets en het ziekte-inzicht en bijbehorende behandelmethodes lopen achter. Patiënten die hier opgenomen zijn geweest, worden thuis verstoten en komen dus vaak weer terug. Eén van deze patiënten is al sinds 1988 kind aan huis. Het ziekenhuis heeft hem maar een baan aangeboden op de werkkamer, waar viltproducten worden gemaakt.

Hier moet het praktijklokaal komen, waar praktische vaardigheden geoefend kunnen worden. Voorlopig ziet het er echter nog even zo uit…

Op dinsdag- en woensdagmiddag geef ik les aan alle 170 verpleegkundigen van het ziekenhuis. Ze zijn super gedisciplineerd en zitten met pen en papier in de aanslag om mee te schrijven. Ik moet nog altijd wennen aan de mobieltjes die steeds maar afgaan, te laat komen en ‘ja’ zeggen maar het vervolgens niet doen. Verpleegkundigen zijn hier niet gewend om voor zichzelf te denken: ze voeren uit, that’s it. Ik stel in mijn lessen dan ook bij alles de vraag: WAAROM?

In februari was er een forum van nong gouvernementele organisaties die in de regio zorg bieden en aan gezondheidsbevordering werken. Het is de eerste stap op weg naar een betere samenwerking, omdat efficiëntie nog ver te zoeken is.

Ik vind het belangrijk dat de verpleegkundigen oefenen op elkaar als het gaat om dagelijkse patiëntenzorg, zodat ze weten wat hun patiënt ervaart. Het is moeilijk om ze allemaal aan het oefenen te krijgen: praktijklessen en ook nog eens in een groep zijn ze niet gewend. Tijdens hun opleiding is het normaal gesproken: zitten, luisteren en overschrijven wat gezegd wordt.

 
Mijn speerpunt is infectiepreventie. De hygiëne van zorgpersoneel hier laat nogal te wensen over: sieraden om, los haar, geen handen wassen. Omdat er ook maar weinig zeep beschikbaar is, moest ik wel met iets creatiefs komen om betere hygiëne te stimuleren. Ik schreef een competitie uit waar elke afdeling zijn of haar idee daaromtrent kon presenteren. En daar zijn ze gek op! Verkleedkleren kwamen er zelfs aan te pas om verpleegkundige hygiëne wereldwijd uit te beelden.