Blog Barbara: 'En dan raak je zelf besmet'

Barbara en haar collega’s van de medium care doen er alles aan om covid-19 buiten de deur te houden. Toch lopen ze risico zelf besmet te raken. Het overkomt Barbara.

Met man en macht doen wij al maanden ons best om corona buiten de deur van onze medium care te houden. Je moet er niet aan denken dat onze kwetsbare patiënten ook nog besmet zouden raken met covid-19.

Het was even wennen om de hele dag een mondneusmasker te dragen. Alleen voor een slokje koffie ging hij even af. We hielden afstand achter de balie. We poetsten onze computers, computermuizen en telefoons, probeerden toenemend streng te zijn wat betreft bezoek. Bij ons zijn er veel spoedopnames en door schrik en verdriet ‘vergeten’ mensen toch dat we buiten het ziekenhuis in een lockdown zitten.

Zo vaak moesten wij als verpleegkundigen optreden als politieagent en alle ja maar-argumenten weerleggen. Als inlevend mens snap ik heel goed dat mensen hun naasten willen bijstaan. Maar als maatschappelijk betrokken verpleegkundige deed ik het liefst de deur op slot, om dat stomme virus bij onze patiënten weg te houden.

Zelf besmet raken? Ach, dat zal zo’n vaart niet lopen. We hielden ons aan alle voorzorgsmaatregelen. Niet dat we nooit bang waren hoor. Wel of niet jezelf laten testen bij lichte klachten was maandenlang het gesprek van de dag. Door alle ziekmeldingen en testende collega’s kregen we het rooster steeds maar net rond. Telkens weer de spanning of de uitslag positief of negatief zou zijn. Tijdens de eerste golf waren er best wat collega’s ziek door covid. Sommigen zijn vandaag de dag nog altijd niet hersteld.

Alle inspanningen ten spijt heeft het virus zich door de deuren van onze medium care gewurmd. Kwam het door onze onzorgvuldigheid? Volgden we de richtlijnen wel goed? Ergens ben je toch op zoek naar een ‘schuldige’, of in ieder geval naar de bron.

Onze neurologiepatiënten observeren op covid-klachten is echter lastig. Veel patiënten kunnen zelf niet aangeven hoe zij zich voelen. Het is dan varen op je klinische blik en op de getalletjes op de monitor. Als de saturatie over een aantal dagen wat lager wordt, kan dat aan heel veel dingen liggen. Meestal gaat het om een pneumonie. Of overvulling.

Soms is een patiënt ineens zo benauwd dat je met je mondkapje op naar hem toesnelt, het uitzuigapparaat aanslingert, nog net 2 handschoenen aan kunt wurmen en de patiënt, op enige afstand, van een sputumplug bevrijdt. Dat is de praktijk! Soms heb je geen tijd om je eerst in plastic en spatbril te hullen en je mondkapje te vervangen door een FFP2-masker. Een leek zou zeggen: ‘ja, lekker dom om zoveel risico te lopen’. Maar we hebben het hier over het verzorgen van niet-covidpatiënten. In acute situaties.

Toen bleek dat we een covid-19-patiënt in ons midden hadden, werd hij uiteraard direct in isolatie gebracht. Maar het virus was al verspreid. Zowel medepatiënten als medewerkers testten positief. Mijn vertrouwde werkplek veranderde in een cohortafdeling en de schrik zat er goed in.

Al snel werd ook ik benauwd en kortademig. Het was geen verrassing dat mijn test positief was. Ik maak nu zelf mee hoe benauwd, ziek en futloos je kunt zijn. Rotcorona.