Blog Barbara: 'Grijp je kans tijdens de artsenvisite'

Verpleegkundigen zijn tijdens de artsenvisite de waakhond van de patiënt, vindt Barbara. ‘Maar soms stellen we ons nog te afwachtend op.’

Visite lopen. Letterlijk genomen slaat het natuurlijk nergens op. Bij een visite loop je niet, maar zit je. Met koffie en appeltaart. Visite impliceert gezelligheid. In de zorg weten we wel beter.

Ooit werkte ik als leerling-verpleegkundige op een ‘klasse-afdeling’. Een afdeling voor patiënten die goed in de slappe was zaten en extra hadden betaald voor hun ziektekostenverzekering. Op die afdeling had de artsenvisite nog wel wat weg van echte visite.

Na de verzorging werd er op elke patiëntenkamer een dienblad met thee neergezet. Dé dokter kon elk moment langskomen, als ware het hoog bezoek.

De verpleegkundige werd in die tijd compleet over het hoofd gezien en moest vaak van de patiënt horen dat de dokter was langs geweest. Of de deur van de patiënt bleef geruime tijd dicht omdat de dokter binnen was.

Je durfde niet te storen. Het bezoek van de dokter had iets geheimzinnigs. Je had er als verpleegkundige niets bij te zoeken.

Gelukkig is de rol van de verpleegkundige in de jaren daarna verbeterd. Sterker nog, de dokters van tegenwoordig zijn tijdens de rondgang langs de patiënten maar wat blij met een verpleegkundige aan hun zijde.

Ik durf zelfs te beweren dat het goed verlopen van de artsenvisite in handen kan liggen van verpleegkundigen. Wij zijn de waakhonden, de vuurtorens, de vraagbakens en de steunpilaren voor onze patiënten.

Tegelijkertijd stellen verpleegkundigen zich afwachtend op tijdens de visite. Onze rol beperkt zich in veel gevallen slechts tot het beantwoorden van de vragen die de arts stelt. En vaak zijn het vragen die de dokter zelf heel goed in het elektronisch patiëntendossier kan vinden.

Het is natuurlijk veel makkelijker om het de verpleegkundige te vragen. En wij willen maar al te graag die dienende rol. Toch? Maar de artsenvisite is nou juist hét podium om de regie te pakken; verpleegkundig leiderschap te tonen of om, samen met de arts, klinisch te redeneren.

De manier waarop de artsenvisite wordt vormgegeven verschilt per instelling, per afdeling en zelfs per arts of verpleegkundige. Het doel zou overal hetzelfde moeten zijn. Hoe gaat het met de patiënt? Zijn er bijzonderheden? Is het behandelplan duidelijk?

De efficiëntie van de artsenvisite is al jaren een heikel punt. Het duurt te lang, het verloopt ongestructureerd of de dokter moet steeds de telefoon beantwoorden. We verzinnen steeds van alles om die efficiëntie te verbeteren.

Door te communiceren volgens de SBAR of door eerst zogenaamde ‘papieren visite’ te doen zodat je goed beslagen ten ijs bij de patiënt komt.

Maar eerlijk gezegd is voor mij nog niet dé manier gevonden. Een manier waarbij de verpleegkundige die leidende rol pakt of toebedeeld krijgt. Een manier waarop de patiënt optimaal betrokken wordt bij de visite.

Een manier waarop de arts als vanzelf zijn verantwoordelijkheid neemt en de visite niet alleen gebruikt om de administratie op orde te krijgen.

Waar ligt dat aan? Aan het woord zelf? Visite. Misschien associëren we visite met z’n allen nog steeds met iets dat vooral gezellig moet zijn. Appeltaart erbij, dokter? Snijd dan voor mij ook een stukje af.