Blog Barbara: 'Ik wil niet terug naar taakgericht verplegen'

Barbara wil niet toe naar een tijd dat ze een bloeddrukopmeetbuddy, infuusprikbuddy of katheterinbrengbuddy moet bellen om zelf vanuit haar helikopter de zorg te kunnen coördineren.

De zorg voor een patiënt van A tot Z zelf plannen, uitvoeren en coördineren, daar zijn wij allemaal voor opgeleid. Of we nu mbo- of hbo-geschoold zijn.

Na een paar jaar ervaring als gediplomeerd verpleegkundige kunnen we als een helikoptertje boven de patiënten(zorg) hangen en precies zien wat er nodig is om goede zorg te leveren. Ieder op zijn of haar eigen niveau en passend in het veld waar we werkzaam zijn. We kunnen klinisch redeneren, en daardoor snappen we hoe – soms ingewikkelde – casussen in elkaar zitten. Hoe hoger de opleiding, hoe complexer de zorg kan zijn.

In de beginjaren van mijn opleiding werkte ik op een afdeling waar de patiëntgerichte zorg waarover ik leerde op school, ver te zoeken was. Aan het begin van de dag verdeelde de teamleidster de taken. Zij was degene die alles wist over elke patiënt, met de dokter visite liep en aan het einde van de dag controleerde of iedereen zijn taak had uitgevoerd.

Ondanks dat je toen als verpleegkundige minder betrokken was bij het hele zorgproces, kan ik niet zeggen dat de zorg minder goed was. Ook de patiënten waren tevreden. En je bouwde net zo goed een band met hen op. In mijn herinnering had je meer tijd voor de patiënten, en de afdeling zag er altijd spic en span uit.

En toch is in de 30 jaar na mijn opleiding ons vak flink veranderd. We zijn zelfstandiger, professioneler en serieuzer geworden. De totale zorg voor een patiënt plannen en uitvoeren zorgt voor extra betrokkenheid in het werk. Zonder betrokkenheid had ik het geen 30 jaar volgehouden.

Ondertussen wordt het steeds drukker in de zorg. Tijd om de puntjes op de i te zetten is er vaak niet. De afdelingsassistent is in het ziekenhuis niet meer weg te denken. Taken die vroeger bij de functie van verpleegkundige hoorden, zijn nu door haar overgenomen. Zo is het superfijn dat ik me niet meer druk hoef te maken over volle waszakken of vieze waskommen. Ook scheelt het mij enorm veel loopjes richting het laboratorium.

Maar waar ligt de grens? De zorgbuddy is al een begrip op onze ic’s. Zorgrobots worden ingezet in de ouderenzorg. Ik kan niet enthousiast zijn over deze ontwikkelingen. Niet-verpleegkundige handen aan het bed klinkt als een goede oplossing voor de tekorten in de zorg.

Maar ik ben bang voor uitholling van ons mooie beroep. Net als een peuter roept alles in mij ‘Selluf doen’. Ik wil zélf alle zorg uitvoeren voor mijn patiënten. Ik wil niet toe naar een tijd dat ik een bloeddrukopmeetbuddy, infuusprikbuddy of katheterinbrengbuddy moet bellen om zelf vanuit mijn helikopter de zorg te kunnen coördineren.