Sophie* werkt sinds haar afstuderen graag als verpleegkundige in een perifeer ziekenhuis. Maar ze maakt zich boos over de manier waarop na 1,5 jaar covid-19 nog steeds wordt omgegaan met verpleegkundigen.
‘Pling’. Een mailtje in mijn werkmailbox. ‘Helaas moeten we in ons ziekenhuis weer een covid-unit opstarten,’ meldt de directie. Mijn afdeling is de plek waar dit gaat gebeuren. Over een week moeten we samengevoegd zijn met een andere afdeling. Wat, hoe dan?!
Ik loop naar mijn leidinggevende. Zij wist hier ook niets van, vertelt ze. Ze baalt even hard als al mijn collega’s. Je hoort het vaak in de media: de rek is eruit bij verpleegkundigen. Zo voelt het ook voor mij en mijn team. Dit is namelijk de derde keer in 1,5 jaar dat we moeten verkassen.
Wat irriteert: het nieuws wordt bij ons over de muur gesmeten. Er wordt niets aan ons gevraagd, niet eens aan mijn leidinggevende. En dat terwijl ons ziekenhuis best goed bezig is met verpleegkundig leiderschap. Er zijn allerlei ontwikkelingsmogelijkheden voor ons, de verpleegkundige adviesraad werkt goed. En toch worden we niet gehoord.
Hadden ze het gevraagd, dan hadden we kunnen vertellen dat het in deze coronatijd al pittig genoeg is om als verpleegkundige te werken. Al moet ik eerlijk zijn dat we op mijn afdeling eindelijk juist weer een beetje in ons oude ritme zaten. Ik had het gevoel dat ik weer de verpleegkundige kon zijn die ik wilde. Met oog voor kwaliteit en tijd voor mijn patiënten.
En dan krijg je een mail waarin wordt gezegd dat je binnen een week moet verkassen. Daar gáán we weer! Ik vraag me wel eens af of het management begrijpt wat dit voor ons betekent. Op papier lijkt zo’n verplaatsing niet zo spannend: je patiënten liggen gewoon op een andere plek. Klaar.
Maar zo werkt het niet. Het team wordt kleiner omdat collega’s op de corona-unit gaan werken. De rest van het team wordt samengevoegd met een bestaande afdeling. De patiëntencategorie verschilt per afdeling, ieder met zijn eigen zorgvragen. Daardoor zijn er andere accenten in de zorg.
Bij mij op de afdeling hebben we bijvoorbeeld veel ervaring met kwetsbare ouderen. Op de afdeling waar we zijn terechtgekomen komt dat minder voor. Dan zie je soms dingen gebeuren waarvan je denkt: wij zouden dat anders aanpakken. Of denk aan andere gewoontes in visite lopen, medicatietoediening, de indeling van de pauzes, teamcultuur. Natuurlijk, brand is erger. Maar het vreet energie.
We hebben uiteraard geleerd van de eerdere verplaatsingen. De patiënten liggen nu minder verspreid, zodat je vooral met je eigen patiëntengroep hebt te maken. De visites verlopen nu gestructureerd. Maar toch. Het liefst werken we allemaal met het eigen team, op onze eigen plek.
Hoe dan ook. Graag wil ik ziekenhuisdirecties oproepen om verpleegkundigen te betrekken bij covid-besluiten die effect hebben op ons werk. Zo moeilijk is dat toch niet? Wij weten wat de gevolgen zijn in de praktijk.
Communiceer niet via een onpersoonlijk mailtje, maar kom naar de afdeling, neem de tijd om ons mee te nemen in deze beslissing. Neem onze leidinggevende mee in de plannen. Zet ons niet onder druk met het nieuws dat het binnen een week moet gebeuren. Behandel ons met respect. Voordat je het weet hebben we een andere baan.
*Sophie is een gefingeerde naam. De verpleegkundige is bekend bij de redactie.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account