Gastblog Tanja: “Flatten the curve is niet genoeg”

Wijkverpleegkundige Tanja ergert zich aan de hoerastemming bij onze beleidsmakers. ‘Stabilisatie van de cijfers betekent dat wij op onze tenen blijven lopen in de zorg.’

In het nieuws lees ik over stabilisatie en afvlakking van de cijfers – en hoe blij beleidsmakers daarover zijn. En dan vraag ik me af: realiseren zij zich echt niet dat wij in de zorg op onze tenen lopen, en dat we dit geen maanden volhouden?

Want stabilisatie, dat is precies wat er nu gaande is. Ziekenhuizen die het net wel, net niet redden. Verpleeghuizen die vol liggen met covid-patiënten op de covid-units. En de wijkverpleging waar wij ons 3 slagen in de rondte werken om iedereen die niet opgenomen wordt thuis te verplegen.

De zorg is niet alleen de verpleegafdeling en de ic van het ziekenhuis. De verpleeghuizen hebben covid-units waar patiënten uit het ziekenhuis naar door kunnen stromen. Prachtig, maar mensen thuis die wachten op een opnameplek blijven dus wachten. Zij hebben vaak een grote zorgvraag, soms wel 4, 5 uur per dag, waarvan een deel met 2 zorgverleners.

Denk je eens in als deze mensen ‘gewoon’ (en gewenst) worden opgenomen, hoeveel tijd er dan weer aan andere zorgvragers gegeven kan worden. Zorgvragers die nu geen zorg krijgen en daardoor weer sneller verslechteren.

Goede zorg is zorg op de juiste plek, en dat kan nu niet. Aan preventie komen we niet toe. En dus zijn mensen al veel te zorgafhankelijk wanneer we ze voor het eerst zien. En dat maakt het moeilijk om weer naar volledige zelfstandigheid toe te werken.

Zorg is vooruit kijken, niet achter de feiten aan hollen. Achteruitgang vóór zijn, door te ondersteunen op het juiste moment en met de juiste interventies. Niet ‘nog even aankijken’. En ja, we krijgen dan vaak te horen van cliënten of familie dat het toch heus niet nodig was geweest, al die heisa. Maar onze ‘heisa’ heeft juist voorkomen dat er achteruitgang heeft plaatsgevonden. Of, in de woorden van beleidsmakers, verergering van de cijfers.

Nu moeten we proberen de komende maand niet te verzuipen in de zorg. Dat had voorkomen kunnen worden. Door tijdig ingrijpen. En ja, dan had je misschien kritiek over je heen gekregen dat het toch heus niet nodig was geweest, al die heisa.

Maar dát is dus goede zorg. Niet kijken naar wat mensen denken van jou en je ingrijpen, maar het doel voor ogen houden. Als jullie tijdig hadden ingegrepen dan hadden ambtenaren wat mij betreft wel een bonus verdiend. Als ze alle troep over zich heen hadden gekregen over die ‘niet-nodige maatregelen’. Nu krijgen wij de troep over ons heen. En kunnen sommige collega’s (gelukkig niet in mijn organisatie) nog fluiten naar hun bonus ook.

Dus. En nu? Frisse moed maar weer! Het van me af schrijven helpt wel even. Stevige maatregelen zouden beter helpen, maar ja. Dit is waar we het mee moeten doen. Maar met frisse moed zei ik!

Tanja de Groot is wijkverpleegkundige in een coronateam van Zorgbalans in Noord-Holland.