Gastblog Tim: 'Wat als ik besmet raak omdat ik zonodig naar een terras moest?'

Tim (20) is leerlingverpleegkundige in het Amstelland Ziekenhuis in Amstelveen. In zijn vrije tijd blijft hij zoveel mogelijk thuis, om het risico dat hij covid-19 krijgt zo klein mogelijk te houden. Dat veel leeftijdsgenoten dat niet doen, vindt hij lastig.

‘Ik werk hard momenteel. In coronatijd hebben ze iedere verpleegkundige in mijn ziekenhuis nodig en mijn opleiding gaat ook gewoon door. Elke donderdag heb ik een schooldag, die uiteraard online is.

In mijn vrije tijd ben ik veel bij mijn vriendin te vinden. Waar we “vroeger” vaak een drankje deden of naar de bioscoop gingen, zijn we momenteel vooral veel thuis – ondanks de iets versoepelde maatregelen op dit moment. Ook ga ik niet meer naar de sportschool, geen weekendjes weg, niet uit eten… Ik vind het belangrijk om mijn verantwoordelijkheid te nemen voor het welzijn van mezelf en mijn medemens. En al helemaal vanwege mijn werk als verpleegkundige. Wat als ik besmet raak omdat ik zonodig naar een terras moest? Ik vind het niet eerlijk tegenover mijn collega’s en de patiënten. Soms vind ik dat wel jammer. Ik mis het sociale leven. Mijn vrienden zie ik nauwelijks ‘in het echt’.

Wat ik ook lastig vind, is dat leeftijdsgenoten niet altijd rekening houden met mijn situatie als medewerker in de zorg, of met de maatregelen in het algemeen. Ik zie leeftijdsgenoten regelmatig toch drukke plekken bezoeken, de 1,5 meter aan hun laars lappen en vervolgens weer naar hun grootouders gaan. Veel jonge mensen denken dat ze niet besmet kunnen raken, of staan er niet bij stil dat ze anderen kunnen besmetten. Ze denken dat corona alleen oudere mensen raakt, iets dat ver van hun bed is.

Ik vind dat egoïstisch. De 1,5 meter is er niet voor niks. Als medewerker in de zorg maakt het me boos. Dat het jou niet raakt, wil niet zeggen dat het iemand anders niet kan raken. Als het niet opvolgen van de maatregelen te vaak gebeurt, wordt ons werk nog een heel stuk zwaarder. Denk ook eens aan een ander? Toch spreek ik mensen er niet (meer) echt op aan. Het wekt irritatie op en er wordt toch niet echt geluisterd.

Om mezelf gemotiveerd te houden denk ik aan de coronavrije wereld, die er hopelijk snel weer is als wij dit nog even volhouden. Ook haal ik veel voldoening uit mijn werk, het contact met collega’s en patiënten – ook al mis ik het fysieke contact; het handen schudden, een arm om de schouders. Het maakt me gelukkig om patiënten bij te kunnen staan in tijden zoals deze. Ik doe er alles aan om mijn patiënten weer gezond naar de familie te krijgen. Daarvoor blijf ik met alle liefde nog een paar maanden wat vaker thuis.

Tim Scholtemeijer is 20 jaar en derdejaars leerlingverpleegkundige in het Amstelland ziekenhuis te Amstelveen. Ook is hij lid van de Redactionele Adviesraad Nursing (RAN).