Neurologieverpleegkundige Barbara komt in de supermarkt een oud-patiënt tegen. Door hem beseft ze weer waarom ze het werk doet dat ze doet.
tekst Barbara van Ede
Terwijl je je boodschappenwagentje met één hand voortduwt, bots je per ongeluk tegen het mijne. Met grote moeite krijg je het karretje weer recht. Even kijk je me verschrikt aan. Je opent je mond om iets te zeggen, maar er komen geen woorden. Ik zeg zo normaal mogelijk: ‘Geen probleem!’
Herkenning
Noem het beroepsdeformatie, maar in één oogopslag heb ik de boel in kaart gebracht: man, rond de 45 jaar, herseninfarct in linker hemisfeer, parese rechts en een motorische afasie. Waarom ik dat zo zeker weet? Omdat ik het herken. Sterker nog: omdat ik jou herken.
Je loopt verder. Nou ja lopen is niet het juiste woord. Je rechterbeen blijft in een soort buigstand staan terwijl je hem in een ‘zwiep’ naar voren beweegt. Je rechterarm is naar binnen gedraaid en je pols wordt spastisch tegen je buik gedrukt. Met je linkerhand duw je je karretje en pak je de boodschappen uit de rekken.
Groot respect
Ik heb groot respect voor je en zou dat het liefst ook wil zeggen. Ik wil vertellen dat ik de neurologieverpleegkundige ben die jou verzorgd heeft. En dat ik als geen ander in deze supermarkt wéét hoeveel revalidatiebloed-zweet-en-tranen het jou waarschijnlijk heeft gekost om zo ver te komen dat je zelfstandig je boodschappen kunt doen!
Als geen ander in deze supermarkt weet ik hoeveel het jou heeft gekost om zo ver te komen
Mijn gedachten dwalen af naar de mensen die ik zie op de medium care, vaak nog geen twee of drie uur na het CVA. Naar jou, toen ik je sondevoeding gaf omdat je niet kon slikken. Jij weet het niet meer, maar ik herinner me nog goed dat je alleen met mijn hulp voor het eerst op de rand van het bed kon zitten. Ik weet nog dat ik je na een week of twee al over de afdeling zag rollen in je rolstoel en dat ik toen al dacht: ‘Jeetje, die is vooruit gegaan!’
Cadeautjes van ons werk
Hoewel de revalidatie eigenlijk al meteen na opname start, begint het voor de patiënt en de familie voor hun gevoel pas ná het ziekenhuis. Het revalidatiecentrum is weer een stapje dichter bij huis. Helaas verdwijnen de patiënten dan uit ons zicht. Heel soms zien we een patiënt na lange tijd weer terug voor onderzoek of na een polibezoekje. En dan zien we een enorme vooruitgang. Een vooruitgang die we misschien niet zagen aankomen. Dat zijn de cadeautjes van ons werk!
Bedankt
Als ik de supermarkt uit loop, zie ik jou je boodschappen achterin je auto laden. Geduldig pak je met je linkerhand één voor één de spulletjes uit de kar en legt ze in je auto. Mijn respect groeit als ik je even later zie instappen en wegrijden.
Beste meneer uit de supermarkt, bedankt! Door jouw doorzettingsvermogen sta ik weer even met beide benen op de grond en besef ik weer hoe mooi en bijzonder mijn werk is.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account