Zoals ik al in mijn blog van vorige week aangaf, houd ik van praten. In mijn vorige stage deed ik het graag tijdens de ADL en in de middag wanneer ik tijd had. De vraag is nu: hoe persoonlijk mag je eigenlijk worden tijdens zulke gesprekken?
Het gaat om een professionele zorgrelatie die ik aanga met patiënten. Dus Quinten de zorgverlener die de patiënt helpt bij de zorg.
Hoe ga ik te werk? Als ik de bewoner voor het eerst zie stel ik mij voor: ‘Hallo, ik ben Quinten stagiair/leerling-verpleegkundige’. Ik denk dat het beter is mijn achternaam niet te noemen omdat het niet relevant is. Vaak vragen de mensen meteen op welke school ik zit en wat voor opleiding ik precies volg. Soms vragen ze dan ook wat voor afkomst ik precies heb. Ik vertel dan altijd met trots dat ik ben geboren in Groningen maar wel half Antilliaan ben.
Er was een mevrouw die meer van mij wou weten. Ze vroeg mijn achternaam, of ik broers en zussen had, of ik wel eens naar Curaçao ging. Dit was de eerste keer dat ik zoveel persoonlijk vragen kreeg van een bewoner. Ik antwoordde ook maar deels: ‘Ik ga wel eens naar mijn familie in Curaçao, bent u daar ook eens geweest?’.
Waarom ik slechts deels antwoordde weet ik eigenlijk niet. Ik heb gewoonlijk geen moeite met het vertellen van persoonlijke dingen. Maar ik vroeg me af of het relevant was, mijn antwoorden. Want stel dat je persoonlijke dingen vertelt, schaadt dit dan de ‘professionele zorgrelatie’? Wat kun je wel en niet vertellen? Wordt het wel eens tegen je gebruikt door patiënten?
Zijn jullie wel eens bevriend geraakt met een patiënt en mag dat eigenlijk wel?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account