'Mevrouw Smit is overleden'

Tegen het einde van mijn stage was ik ook wel toe aan vakantie. Mijn klasgenoten en ik maakten lange dagen; 32 tot 36 uur per week afwisselend dag- en avonddiensten.

De stage stond centraal in die 20 weken. Als tweedejaars verpleegkundige in een ziekenhuis had je zeker wat te bewijzen. Vooral op de afdeling Cardiologie, want naast de symbolische betekenis van het hart is het ook in de realiteit een onmisbaar orgaan. In Nederland komen hartaandoeningen vaak voor en jammer genoeg is dat ook merkbaar in mijn eigen familie.

In mijn vakantie dacht ik vaak terug aan mijn stageperiode. Ik merkte dat ik dingen inzag die ik tijdens mijn stageperiode niet door had. Één van die dingen was de dunne lijn tussen leven en dood.

Een aantal weken lang was kamer 14 mijn lievelingskamer. Alle vier de patiënten konden goed met elkaar overweg en ook met mij. Ik kreeg vaak complimenten over hoe sociaal ik ben en dat ik een ‘hele goede’ ga worden.

Tijdens het ‘ziekenhuisproces’ kregen zij een hechte band met elkaar. Op een dag ging mevrouw Smit van het tweede bed voor een open hartoperatie naar het UMCG. Ik wenste haar veel succes en zei dat ik haar over een week weer terugverwachtte in deze kamer. Met een lach en vol goede moed namen we afscheid van elkaar.

Twee weken later was er nog één patiënt over, want naast mevrouw Smit in het UMCG waren de andere twee met ontslag. De man van mevrouw Smit kwam nog regelmatig op bezoek, ook nu was hij weer present. Ditmaal was hij zichtbaar aangedaan. ‘Mijn vrouw is tijdens de operatie overleden.’

Niemand had dit zien aankomen; nooit had ik er bij stilgestaan en daarom raakte dit nieuws me als een mokerslag. Tijdens mijn stage heb ik hier niet echt hinder van ondervonden, maar zeker in mijn vakantie heb ik teruggedacht aan kamer 14 en mevrouw Smit. De dood lag kennelijk dichterbij dan dat ik op voorhand dacht.