Verpleegkundige blik staat nooit stil

Eerst even naar het UMCG, een familielid bezoeken, om dan mijn weg te vervolgen naar de Euroborg waar mijn favoriete voetbalclub FC Groningen speelt. De handschoenen worden aangetrokken en de brommer wordt gestart.

Studentenstad Groningen kent zijn eigen verkeersregels lijkt het wel, dus het is altijd goed oppassen. Voorrang wordt altijd ter plekke bepaald, volgens het simpele principe: wie het eerst komt, het eerst maalt. Vaak rijden fietsers ook nog met muziek op en ze hebben altijd haast. Dit zal in andere grote steden ook wel zo zijn.

Onderweg naar het UMCG valt een man lelijk van zijn fiets tijdens een mislukte inhaalpoging, ik zet mijn brommer aan de kant en vraag hem hoe het met hem gaat. ‘Goed’, antwoordt hij. Terwijl ik zijn fiets van de weg pluk, verzamelt hij zijn boodschappen. ‘Bedankt voor je hulp’, zegt hij. Ik knik en met een lach vervolg ik mijn weg.

Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis parkeer ik mijn brommer bij het fietsenrek. In mijn ooghoek zie ik een man die tegen zichzelf staat te praten. Hij kijkt kwaad naar de mensen in zijn buurt. Ook mij kijkt hij boos aan. Wat speelt er in zijn hoofd vraag ik mij af.

Terwijl ik de laatste nieuwtjes lees op mijn telefoon loop ik richting de hoofdingang. Ik stop mijn telefoon in mijn zak en loop rond in het gigantische ziekenhuis. Ik zie een man met slechts één been in een rolstoel zitten. Diabetes? Trauma? Waarom heeft hij maar één been?

Eenmaal op de afdeling bezoek ik mijn familielid, het gaat de goede kant op. We lopen samen naar de koffiekamer en kletsen daar wat bij. Ook ontmoet ik een leerling-verpleegkundige uit Leeuwarden en we hebben een leuk gesprekje. Van mijn familielid krijg ik het seintje dat ze weer naar haar kamer toe wil, want ze is een beetje moe geworden. Ik kan het niet laten om nog met een kritische blik de situatie te bekijken. Bel bij de hand? Ligt ze rechtop in bed? De deken niet te strak om haar voeten, glas drinken aanwezig?

Samen met een vrouw en haar kindje sta ik te wachten op de lift. Terwijl de liftdeuren opengaan vraag ik of zij ook naar beneden gaan. ‘Ja, ik ga niet meer naar boven,’ antwoordt mevrouw op een wat angstige toon. Als de lift naar beneden zoeft, schrikt ze plotseling en pakt haar kind stevig beet. Ik begrijp niet waar de paniek vandaan komt. De liftdeuren gaan weer open, gelukkig maar, want ik vond het wat ongemakkelijk. Ik probeer te bedenken wat er met mevrouw aan de hand was. Claustrofobie?

Ha, ik ben weer buiten! Frisse lucht en het zonnetje is nog steeds aanwezig. Ik loop richting mijn brommer en denk nog even na over de mensen die ik zag en welke gedachten ik daarbij had. Ik was nieuwsgierig naar hun ziektes en aandoeningen. Het lijkt wel of ik mijn verpleegkundige knop niet meer kan uitzetten. Gelukkig is mijn stage in zicht! Nog een paar maanden en dan mag ik weer, ik heb er zin in.

Wil je mij volgen op Twitter dan kan dat, stel gerust een vraag! @QuintenManuel Twitter

Meer Nursing

Nursing
Nursing is de meest gelezen vaktitel voor verpleegkundigen niveau 4 en 5 in Nederland en Vlaanderen.
Word direct abonnee van Nursing.

Nursing op Facebook
Tegenwoordig kun je ook via Facebook op de hoogte van de laatste nieuwtjes, blogs en expertbijdragen. Ga naar
www.facebook.com/VakbladNursing

Vacature-alert
Wil je op de hoogte blijven van de nieuwste vacatures, abonneer je dan op de vacature-alert van NursingBanen.
Ga naar NursingBanen.