Tijdschrift voor Verzorgenden heeft een nieuwe columnist: evv’er Wendeline Roest (31). Zij zal elke maand schrijven over haar belevenissen met de cliënten met dementie.
Gefeliciteerd, je bent onze nieuwe columnist!
‘Dankjewel, ik ben er zo blij om! De zorg is me met de paplepel ingegoten. Mijn ouders hebben een zorgopleiding gedaan, en ik heb veel gezorgd voor mijn gehandicapte broertje. Ik kon al mannen katheteriseren voordat ik de opleiding tot verzorgende ig deed. Heerlijk dat ik nu mijn belevenissen kwijt kan in columns.’
Wanneer deed je de opleiding tot verzorgende?
‘Ik was heel jong: vijftien jaar. Ik deed na de MAVO vakantiewerk in het verpleeghuis, toen collega’s daar voorstelden om de opleiding tot verzorgende te gaan doen. Door mijn leeftijd had ik het heel moeilijk, dat eerste jaar. Eigenlijk was ik te jong om met mensen met dementie te werken. Ik was een puber, en vond het heel raar om cliënten de broek naar beneden te trekken om ze naar het toilet te brengen. Ook had ik veel medelijden met ze. Maar inmiddels voel ik me helemaal in mijn element.’
Wat maakt het vak verzorgende zo mooi?
‘Ik vind het prachtig dat ik een stukje mee mag lopen in het leven van mijn bewoners. Het is zo bijzonder dat ik zo dichtbij mag komen. Zorg is super persoonlijk, en ik vind het mooi dat cliënten mij de dagelijkse zorg toevertrouwen. En dat ze me dingen vertellen over hun leven. Je bouwt echt een band met elkaar op.’
Wendeline was eerder in het nieuws, omdat haar open brief aan Martin van Rijn viral ging op Facebook: ‘Had u écht gedacht dat al die plannen van al die kabinetten de werkvloer niet zouden treffen?’ Lees meer >>
Wat vind je moeilijk aan het vak?
‘Ik ben behoorlijk perfectionistisch, en wil het beste voor mijn bewoners. Maar ik zal het nooit zo goed doen, als de familie het zou willen. Je bent de hele dag bezig met die spanningsboog: je weet wat familie wil voor vader of moeder, maar door de werkdruk kan je niet alles doen. Dat is wel eens lastig. Ik neem mijn werk dan ook altijd wel mee naar huis toe. Je bent zo verbonden met die mensen, dat het bijna familie van je wordt. Ik probeer er wel voor te waken, maar het blijven mensen om wie je geeft. Gelukkig helpt het om het van me af te schrijven.’
En dat kan nu ook in je column! Wat wil je de lezers meegeven?
‘Ik wil vooral dat ze mooie kanten van werk blijven zien. Ons werk is moeilijk, en door de media en de regering wordt het nog moeilijker gemaakt. Je merkt dat bij sommige verzorgenden dan de fut er een beetje uit gaat. Maar als verzorgende heb je ooit voor dit mooie vak gekozen, en ik hoop dat ze die passie dankzij mijn columns weer kunnen terugvinden. En dat het ze inspireert om meer hun stem te laten horen.’
Vind je dat ze dat te weinig doen?
‘Ik denk dat het wel meer kan. Verzorgenden zijn een bescheiden volkje. Wat ik merk is dat we in teamoverleg even kunnen mopperen als er wordt verteld over een ander beleid, of iets nieuws dat we gaan uitproberen. Maar vervolgens gaan we het toch doen, en lopen we weer dat stapje harder. Dat we daardoor twee uur later aan de koffie zitten, dan accepteren we dat, want we willen het allerbeste voor onze bewoners. Maar we mogen best meer voor onszelf en onze bewoners opkomen. Want wij kennen hen het allerbeste, en weten wat goed voor ze is. Ik hoop dat ik met mijn column verzorgenden extra trots kan laten zijn op hun beroep.’
Wendeline’s eerste column is nu te lezen in Tijdschrift voor Verzorgenden, hét vakblad voor verzorgenden werkzaam in de VVT.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account