Zeven jaar geleden zette ik de eerste stappen richting de verpleegkunde, niet wetende dat het mijn leven zó zou veranderen, mijn ontwikkeling zó zou vergroten en mijn hart zó op de juiste plek zou laten voelen.
Ik weet nog dat ik tijdens een open dag verschillende opleidingen en scholen bezocht en stralend zat bij de opleiding tot verpleegkundige. Stralend en zeker van mijn zaak. Deze opleiding zou en moest ik doen. Twee stages en twee duale jaren werken in het ziekenhuis verder heb ik het mbo afgerond, maar ik was nog niet uitgeleerd. Het hbo trok mijn aandacht en zodoende schreef ik me in. Na nog eens drie jaar gewerkt te hebben in het ziekenhuis als duale leerling krijg ik vandaag wederom een diploma. Drie jaar geleden op het mbo in m’n roze jurkje en rode speldje, vandaag in m’n zwarte pakje en blauwe speldje.
Ik ben supertrots op wat ik tot nu toe bereikt hebt. Uitgeleerd ben ik nooit, dus sla ik weer een ander pad in. Het pad van oncologieverpleegkundige. Helaas betekent dit dat ik afscheid ga nemen van het bloggen, hoe graag ik dit ook doe. Maar het wordt te druk om dat erbij te blijven doen.
De jaren dat ik aan het bloggen ben geslagen heeft ons mooie beroep veel veranderingen meegemaakt. Zo stappen we over naar het beroepsprofiel 2020 in het kader van het verbeteren van de zorg, hebben we meerdere keren gestreden voor betere cao’s en vonden we elkaar tijdens de witte woede. Ook zetten we elkaar op scherp tijdens de eeuwig durende discussie over wel of geen regieverpleegkundige.
Ik denk dat we kunnen stellen dat we dynamische jaren meegemaakt hebben en dat dit nog maar het begin is. Ik zal niet meer schrijven over de veranderingen die ons beroep doormaakt, maar ik zal meekijken vanaf de zijlijn. Ik heb altijd met plezier geschreven voor jullie en kon ook altijd recht voor zijn raap mijn mening uiten, al was niet iedereen hier blij mee natuurlijk.
Als afsluiter wil ik benoemen dat jullie ieder mooi zijn als individu en uniek zijn in het uitoefenen van dit prachtig beroep. Een niveau hoger of lager maakt niet uit en zou niet mee moeten tellen. Werken met je hart is wat telt als verpleegkundige. Iedereen die mijn blogs las, mijn mening tot zich nam en met me meeleefde tijdens mijn opleiding, mijn zwakste momenten en sterkste momenten, bedankt. En wie weet, misschien later tot ziens!
Liefs, Cagla
Dit was Cagla’s laatste blog voor Nursing. Heb jij interesse om onze nieuwe studentblogger te worden? Stuur je gegevens, motivatie en een paar voorbeelden van dingen die je hebt geschreven naar nursing@bsl.nl
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account